Samantha

'Schiet nou op!' Alsof we te laat zouden komen. Ik haastte me met de grootste moeite achter Brandon aan die om de vijf seconden me aanspoorden om nog sneller te gaan lopen. Terwijl we de bus ruim op tijd zouden halen. 'Brandon toe nou.' Ik moest echt even op adem komen. Zo'n goede conditie als hem had ik niet, ik jogde nu zelfs al half achter hem aan terwijl hij gewoon liep. Gelukkig moest ik niet nog een hele koffer met spullen meeslepen en lagen onze spullen al op de campus. Uiteindelijk begon hij dan wat langzamer te lopen. Hij pakte mijn hand vast en samen liepen we naar de bushalte. Met de bus gingen we naar de campus. Het leek er al zo druk. Hoewel we niet te laat konden zijn en ook ruim op tijd waren. In de bus had ik mijn shirt weer goed gedaan. Misschien was het niet zo slim om op de eerste dag een zwarte legging aan te doen en zo'n wit met zwart gestreepte jurk met lange mouwen. Misschien leek dat wat ordinair of zo. Ik trok de jurk weer wat naar beneden. Ik had er gewoon simpele eigenlijk wat afgetrapte vans onder. En ik had een zwarte baret op mijn rode haren geplant. Ik had gewoon een broek aan moeten trekken bedacht ik me nu. Net als normaal. Maar soms had ik even zin in een rok of jurk. 'Moet ik je tas dragen?' Ik schudde mijn hoofd uit mijn gedachten wereldje en keek op naar Brandon. 'Nee het gaat wel.' Ik had deze vakantie pfeiffer gehad. Wat me dus soms nog steeds heel snel moe maakte. Maar ik kon toch wel mijn eigen tas tillen! Ik bedoel hoe dom zou het er uit zien als mijn broer mijn tas voor me ging tillen. Ik vroeg me eigenlijk af wat mensen van ons dachten. We liepen immers nog steeds hand in hand en in eerste oog opslag leken we niet op elkaar met onze verschillende haarkleuren. Maar als je beter naar ons gezicht keek wel. We hadden dezelfde duidelijk zichtbare jukbeenderen en onze kaak was het zelfde en onze amandelvormige ogen niet vergeten. Die best groot leken in ons gezicht. Ja we leken wel op elkaar. 'Wat is er?' 'Niks niks.' Ik stond weer naar Brandon te staren. Dom eigenlijk. Hand in hand liepen we verder. Eigenlijk had ik school wel wat gemist. Ik was er helemaal klaar mee om de hele dag niks te doen. En leren vond ik absoluut geen probleem. 'Je lijkt echt heel vrolijk voor een schooldag.' 'Maar dat ben ik ook! Ik bedoel school is zo slecht nog niet hoor.' 'Sam soms vraag ik me af hoe wij familie kunnen zijn.' Ik keek gemaakt beledigd terwijl we naar het gebouw liepen waar we heen moesten. 'Nou en bedankt he!' Ik trok mijn hand los en we bleven midden in de gang staan. Brandon keek me nog verbaast aan. 'Waar was dat goed voor?' 'Nou je vraagt je af hoe we familie kunnen zijn. Dus kan ik je beter los laten en uit je buurt gaan.'