Jeremy

'Bezing de vindingrijke man aan mij, Muze, die zeer veel rondzwierf nadat hij de heilige stad van het Trojaanse land verwoestte..' mompelde ik terwijl ik op een bankje voor de fontein zat. Het dikke boek lag op mijn schoot. Het was de Odyssee. Het boek waar ik nu voor de derde keer aan begon. Ik kende de aanhef al uit mijn hoofd, al zouden de meeste mensen niet veel op kunnen maken uit de rare tekentjes die over de bladzijdes verspreid stonden. Oud Grieks was niet alleen een groot en belangrijk deel van mijn studie, maar ook een van mijn favoriete bezigheden. En hoewel ik al een aardig eind kwam zonder hulpmiddelen, had ik toch nog een Grieks-Engels woordenboek naast me liggen. Ik kauwde geconcentreerd op mijn pen en drukte mijn hoekige, zwarte bril iets hoger op mijn neus. Zo nu en dan zocht ik een woord op, of scandeerde ik mompelend een zin. Ik had mijn benen languit en mijn afgetrapte gympen die ik al zo'n drie jaar had, stonden ver van mijn zitplaats op de grond. Opeens voelde ik iets hards tegen mijn benen aan komen. 'Au!' riep een meisjes stem en ik trok mijn voeten snel naar me toe. 'Wie ís dat?' zei ze toen ze van haar schrik bekomen was en de jongen die naast haar stond keek me hooghartig aan. Ik richtte mijn blik weer op mijn boek en ik wilde eigenlijk niet opkijken. 'Niemand bijzonders. Laten we doorlopen.' zei hij met een bekakte stem die precies bij zijn blik paste. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe hij een arm om het meisje heen sloeg en haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ik las rustig verder, maar hield nu wel mijn benen dichtbij me. Mensen schenen me nooit zo op te merken of zich te interesseren voor wie ik was. Eigenlijk vond ik dat best wel eens vervelend. Maar aan de andere kant vond ik het ook wel weer fijn. Als mensen je niet opmerkten, konden ze je ook minder goed pijn doen. Het bankje trilde en ik voelde hoe er iemand naast me was gaan zitten. Ik verstijfde en keek schichtig vanuit mijn ooghoeken naar het persoon dat was gaan zitten. Ik herkende haar. Riley Mitchell. Ze was luidruchtig en maakte snel contact met mensen.. Eigenlijk kende bijna iedereen haar wel. 'Hé. Jeremy, is het toch?' zei ze opeens en ik liet mijn boek bijna vallen. 'Ehm.. Ja.' mompelde ik, terwijl ik nog steeds probeerde naar het boek te blijven kijken. Dat maakte alles een stuk makkelijker en misschien zou ze dan wel weg gaan. 'Wat is dat?' Ik voelde hoe het boek uit mijn vingers werd getrokken en keek geschokt naar het meisje dat naast me zat. 'Dat is van mij.' zei ik en ik pakte het boek snel terug en stopte het in de tas die naast me stond. Ik stond snel op en liep richting het school gebouw. De openingsceremonie zou toch bijna beginnen.