Arlynn

Wat zenuwachtig speelde ik met het hangertje van mijn ketting. Het hangertje had de vorm van een dansende ballerina. Hij was van echt zilver en mijn moeder had hem van mijn vader gekregen na haar eerste grote voorstelling, heel wat jaren geleden. Ik voelde dat mijn onderlip begon te trillen en liet het hangertje los. Om me zelf rustig te krijgen haalde ik een paar keer diep adem. Ik snoof de heerlijke geur van pas gesnoeide heggen en gemaaid gras op. Nadat ik mijn spullen had opgeruimd was ik naar buiten gegaan om een stukje te lopen, maar mijn rug zat vandaag niet zo mee, dus ik was maar ergens gaan zitten. Er liepen heel erg veel mensen de Universiteit in en uit, in groepjes of alleen. De mensen hier waren anders als thuis in Californië. Ik voelde me een beetje een buitenstaander. Nerveus keek ik naar mijn bruine, leren Griekse sandaaltjes. Het waren niet zo'n lange tot aan mijn knieën, maar gewoon korte tot aan mijn enkels. Ik droeg donkere denim shorts, een geel met wit gestreept shirtje dat mijn schouders ontblootte en daaronder droeg ik een rood topje waarvan alleen de bandjes zichtbaar waren. Mijn rechterarm hing vol met zelf gevlochten armbandjes. Sommigen van bruinachtig leer, sommige van gewoon touw en ik had ook een paar kralen armbanden. Het ware mooie houten kralen uit Indonesië. Ik zuchtte en keek naar de lucht. Ik zag me mijn laatste vakantie met mijn vader en moeder weer voor me. We waren naar Parijs geweest. De laatste avond hadden we aan de Seine gezeten, alleen mijn moeder en ik. Mijn vader was in het hotel iets aan het doen. We hadden dus aan de Seine gezeten toen er ineens vuurwerk werd afgestoken. De lucht was bezaaid met mooie kleuren en samen met de donkere avond lucht had het een prachtig geheel gevormd. In stilte hadden we toegekeken tot mijn moeder zachtjes wat zei. "It's a little sad". Dat is het enige wat ze die avond had gezegd. Mijn ogen vulde zich met tranen en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Mijn ademhaling werd steeds sneller en de eerste snik ontsnapte. Mijn schouders begonnen te schokken en ik kreeg een steek in mijn rug. Warme tranen rolde over mijn wangen en met heel erg veel moeite hield ik opkomende snikken in. Mijn moeder had zoveel voor me betekend en nu was ze er niet meer door een kerel die teveel ophad. Ik voelde een grote en wat ruwere hand op mijn schouder. Door de spleten van mijn vingers heen keek ik op. Een jongen met een grote bril en een stoppelbaard keek me met een blik van medelijden aan. "Wil je aan een vreemdeling vertellen wat er aan de hand is of is een troostende knuffel genoeg?" vroeg hij met een lieve glimlach. Hij had trouwens een erg Schots accent. Ik begon harder te huilen en de jongen sloeg zijn armen om me heen. Dit was awkward. Ik was aan het huilen in de armen van iemand die ik helemaal niet kende. Toen ik wat was gekalmeerd liet hij me los, glimlachte hij weer en liep hij weg. Wat verbaasd had ik hem nagekeken. Ik wreef mijn natte wangen droog en pakte een klein spiegeltje uit mijn handtas om mijn mascara bij te werken. Daarna stond ik op en liep ik van het bankje weg.