Ashleigh

Ik keek wat verrast naar het meisje dat zich net aan me had voorgesteld als Samantha Evans. Haar rode haar zag er netjes verzorgd uit, en het jurkje dat ze droeg zou zeker niet mijn eerste keus zijn geweest, maar het kon ermee door. Die afgetrapte Vans eronder maakte de hele outfit nogal armoedig, maar als ze die in haast had aangetrokken... Ze zag er jong, maar vriendelijk uit, en wat belangrijker was, ze praatte tegen mij. Uit zichzelf. Dat was iets wat niet vaak gebeurde, en als het gebeurde betrof het meestal onverzorgd uitziende jongens en mannen die eruit zagen alsof ze meer van me verlangden dan slechts een gezellig praatje. Dit meisje kwam gewoon vriendelijk en geïnteresseerd over, en dus had ik me in een opwelling aan haar voorgesteld. Ze leek het niet vreemd te vinden en dus volgde ik haar als een tam lammetje naar de andere kant van het muurtje, waar het minder lawaaierig was. "Ik heb je hier nog niet eerder gezien." verbrak Samantha mijn stroom van gedachten. "Ben je soms nieuw?" Ik lachte hoog en spottend. Ik een eerstejaars? Zíj zag eruit alsof ze net aan de middelbare school begon! Maar voordat ik haar beledigde besefte ik dat ik wel wat contacten op de campus kon gebruiken en corrigeerde mezelf. "Nee, ik ben tweedejaars." zei ik dus maar. "Rechten, om precies te zijn." voegde ik eraan toe, in de hoop dat dat enige indruk zou maken op het meisje, dat er naar mijn idee veel te ontspannen bij stond. Het leek haast oneerlijk tegenover de belachelijke hoeveelheid zenuwen die er door míjn lichaam gierde. "Oh, dat is grappig!" zei Samantha goedlachs. "Ik ben ook tweedejaars. Psychologie." ze zei het met een haast verontschuldigend glimlachje. Ik wilde net gaan vragen wat er precies grappig was toen Samantha haar mond alweer open trok. "Rechten en Geesteswetenschappen zitten toch in hetzelfde gebouw? Raar dat ik je nog nooit gezien heb!" Ik haalde met een gemaakte glimlach mijn schouders op. Alsof iemand als zij me op zou vallen. En ach, zelf volgde ik netjes al mijn colleges en had ik nooit problemen, dus voor een meisje als Samantha zou ik waarschijnlijk ook weinig opvallen. "Het is een groot gebouw." zei ik, in een poging om niet arrogant te klinken. "En wellicht komen onze collegetijden niet overeen." Samantha knikte beamend. Toen keek ze even om zich heen. "Mijn broer loopt hier ook ergens rond..." Ik trok onopvallend mijn neus op. Samantha kon er dan mee door, maar een broer van zo'n type kon nooit veel goeds zijn. Vast zo'n viezige, harige, ongemanierde hork. Vurig hoopte ik dat Samantha hem niet zou zien, want dat zou waarschijnlijk betekenen dat ik me aan hem voor moest stellen. Gelukkig voor mij leek Samantha haar broer niet te zien en wendde zich dus weer tot mij. Een beetje ongemakkelijk keek ik naar de grond. Ik wist niet meer zoveel te zeggen. Er groeide onkruid tussen de tegels waar het plein slordig mee belegd was. Samantha zweeg ook, en de stilte werd pijnlijk. Wanhopig op zoek naar een gespreksonderwerp schoot me ineens iets te binnen. "Hé, wil je mijn vakantiefoto's zien?" flapte ik er ineens uit. Ik kon mezelf wel in mijn gezicht slaan. Waar was ik mee bezig. Alleen omdat er dan iemand tegen me praatte hield nog niet in dat ze geïnteresseerd was in mijn duffe zomerkiekjes. Samantha echter trok wat verrast haar wenkbrauwen op, maar leek verder niet echt verbaasd. "Ja hoor." zei ze rustig, en gegeneerd haalde ik mijn Blackberry uit mijn tasje en begon ongeduldig op de toetsjes te drukken. Waar was ik in Godsnaam mee bezig?

Samantha

Na dat stuk van de begin ceremonie had ik echt zin om te beginnen. Dat liever dan nog een hele saaie toelichting over hoe het hier op school te werk ging en de intro van de directeur noem maar op. Ik liep maar met de stroming mee naar buiten. Ik raakte Brandon alleen onderweg kwijt. Maar dat was niet de grootste ramp op de wereld. Okay misschien voor hem wel maar voor mij niet. Ik was immers geen hondje of ander beest dat verzorgd moest worden of geen kind meer dat constant in de gaten moest worden gehouden. Ik liep het best wel drukke plein op. Ik zag Kyle en Alec en zwaaide naar hen. Ik was heus niet dom ik wist dat Kyle iets voor me voelde. Maar hij mocht het niet zeggen van Brandon. Onzin. Kyle zag er wel leuk uit. Het was dat ik hem niet goed genoeg kende om zelf te overwegen met hem uit te gaan. ik bleef maar ergens in de buurt van de deur staan zodat Brandon mij waarschijnlijk wel zou zien. Dan zou hij ook niet zo in paniek blijven. Maar ik zag een meisje met een lichte frons in haar pretty face naar mijn schoenen kijken. Ik keek er ook even naar en draaide wat met mijn voet. 'Ja ook niet mijn eerste keus. Ik had vanochtend niet veel tijd om andere schoenen aan te trekken of me om te kleden.' Ze glimlachte al wat meer naar me. 'Ik ben Ashleigh Meredith Templeton-Hales.' Ik bleef stil oh wat een naam. 'Ik ben Samantha Evans.' 'Sorry?' Ja het was hier echt opeens heel lawaaierig geworden. 'Laten we daar even gaan staan.' Ik wees richting de hoek want als we de hoek om gingen kon ik er op wedden dat ze me daar wel verstond. We liepen die kant op. 'Ik zei dus: Ik ben Samantha Evans.' glimlachte ik. 'Oh ja ik kon je niet verstaan. Stelletje herrieschoppers.' Ik was het helemaal met haar eens.

Arlynn

Inmiddels had ik onwijs veel zin gekregen om te gaan beginnen aan mijn nieuwe studie. Ik had de eerste helft van de openingsceremonie enthousiast bij gezeten en nu strompelde ik buiten met mijn camera rond. Omdat ik Bewegingswetenschap ging doen had ik besloten mensen te gaan filmen. Zodat ik hun manier van voortbewegen kon gaan bestuderen. Dat zou me misschien van pas komen. Ik had mijn camera gericht op een klein groepje mensen. Het waren drie jongens en een meisje. Ze liepen op een jongen af die onder een grote boom zat en met een modeltrein speelde. Ik ging wat dichterbij staan zodat ik ze kon horen. Ze vroegen de jongen of hij mee wilde werken aan een of ander plannetje. Iets waarbij ze zijn treintje konden gebruiken. Het kwam er op neer dat Jameson tijdens de ceremonie onder de stroop en veren zou komen te zitten. Interessant. Een reden om mijn camera erbij te houden tijdens de tweede helft van de ceremonie. Ik besloot verder te lopen en bleef alles filmen. Misschien was het wel leuk om een video dagboek bij te houden. Ik keerde de lens van mijn camera naar mezelf en glimlachte. "Hi! Ik ben Arlynn Nolan! Vanaf vandaag zit ik op een Universiteit in het regenachtige Engeland." Ik sprak de laatste woorden met een vreselijk slecht Schots accent uit. "Ik ga hier Bewegingswetenschappen doen, zodat ik de manke kan leren lopen enzovoorts. Ik weet hoe lastig het is om mank te lopen, ik spreek uit ervaring. Daarom wil ik andere juist helpen." Jeetje, wat was het genant om tegen je camera te praten. Ik drukte op het uit-knopje en borg de camera op in mijn bruine leren schoudertasje. Er hingen touwtjes met kleurrijke kralen aan. Mijn maag begon zachtjes te rommelen. Ik besloot naar de kantine te gaan. Kijken of het eten hier te eten is. Op mijn High School in Amerika was het eten vreselijk. Het lag op je bord alsof het al drie keer herkauwd was. Alleen de Pizza-Dinsdagen waren leuk. Dan haalde ik met Dan, Tiffany en Call altijd een grote salami pizza. Ik miste mijn vriendengroep nogal. Maar Tiffany en ik hadden afgesproken iedere avond samen te bellen.

Yay voor inspiratieloosheid!

Riley

Ik werd helemaal enthousiast van het idee dat we over een paar uren een met veren en stroop bedekte Jameson zouden zien. 'Oké. Laten we hem zoeken.' zei ik met een glimlachje en wilde al weglopen. Opeens hoorde ik de stem van iemand anders. 'Hé. Wat zijn jullie van plan? Can I join?' Ik draaide me weer om. Ik keek even naar Liam. 'Oh ja hoor. We kunnen nog wel wat mensen gebruiken.' zei hij met een grijns en ik glimlachte eventjes. Ik liep weer verder, maar draaide me toen weer om. 'Hoe heten jullie eigenlijk?' vroeg ik toen. Die gedachte was nog niet bij me opgekomen. Ik had hun gezichten hier wel eens eerder gezien, maar ik was echt een ramp met namen. 'Liam Cooper.' zei de jongen, die dus kennelijk Liam Cooper heette. De ander heette Brandon Evans. 'Nou, Liam Cooper en Brandon Evans. Laten we Jeremy Craft dan maar gaan zoeken.' zei ik vrolijk en ik pakte Liam bij zijn pols vast, hij stond namelijk het dichtste bij, en trok hem mee. Brandon hobbelde een beetje achter ons aan. 'Wie zoeken we precies?' vroeg hij. 'Jeremy Craft. De slimste studienerd van de universiteit.' zei Liam, terwijl ik om me heen keek. We liepen een paar rondjes over het plein, maar konden de jongen van vanochtend niet vinden. 'Misschien zit hij wel nog steeds bij de fontein.' mompelde ik, en ik bleek gelijk te hebben. Hij zat inderdaad precies op hetzelfde bankje als dat hij vanochtend gezeten had. Ik pakte het papier weer uit Liam's handen en liep weer naar het bankje en ging naast het Jeremy persoon zitten. Ik zag hem weer verstijven, net als dat hij vanochtend had gedaan maar ik gaf hem geen tijd om weg te lopen. Ik duwde het papier boven op het boek waar ik nog net van kon zien dat er de 'Odyssee' op stond. 'Zeg. Hoe zou jij dit aanpakken?' zei ik nonchalant. Ik keek even verwachtingsvol naar Liam en Brandon en toen naar Jeremy. Mijn plan had gewerkt. Jeremy's hersenen reageerden voordat zijn verstand dat deed. 'Je zou een complex stelsel van touwtjes kunnen gebruiken om de emmer om te laten kiepen en de veren te laten vallen. Natuurlijk moet de kettingreactie worden begonnen door iets. Dat zou een rijdend voorwerp op afstandsbediening kunnen zijn. Dan zou het moeten werken.' zei hij. Ik glunderde. Kennelijk besefte Jeremy net wat hij had gedaan want hij begon een beetje te stamelen maar ik had hem al overeind getrokken. Hij klampte het boek tegen zich aan. Ik gaf het papier weer terug aan Liam en nu was Jeremy degene die ik meetrok. 'Oké. Jij gaat ons ook helpen. Dat vind je toch niet erg hè?' Jeremy gaf geen reactie, maar zwijgen is toestemmen dus ik ging er maar akkoord mee. 'Dat is perfect.' siste Liam opeens. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek in de richting waarin hij keek. Er zat een jongen onder een boom met een afstandsbediening in zijn hand. Hij bestuurde een treintje dat over de stenen reed. 'Dat is echt geweldig!' zei ik helemaal blij. Jeremy probeerde ondertussen weg te lopen, maar ik pakte hem weer bij de kraag van zijn jas en trok hem terug. 'Blijf. Braaf.' zei ik liefjes.

Liam

Na de eerste helft van de openingsceremonie kroop de tijd voorbij. Ik kon niet wachten om mijn briljante plan uit te voeren. Al moest ik eerst nog uit zien te dokteren hoe. Ik kon het zeker niet alleen. Nadat eindelijk het signaal dat het einde van de eerste helft aanduidde was gekomen stoof ik de Grote Zaal uit en zocht een rustig plekje op de binnenplaats. Op de oude tafeltennistafel rolde ik het stuk papier uit waarop ik het allemaal had uitgedacht. Als alles goed ging zou, tijdens de tweede helft van de openingsceremonie, de directeur van de universiteit, Meneer Jameson tijdens zijn jaarlijkse speech om de eerstejaars te verwelkomen eerst een emmer stroop over zich heen krijgen, gevolgd door een flinke lading donzige veertjes. Ik lachte al in mezelf bij het vooruitzicht. Ik was erg voor originaliteit, maar de klassieke pek-en-veren streek zou nooit oud worden. Maar omdat pek wel erg lastig uit je kleding te krijgen was, en ik liever niet wilde opdraaien voor een vergoeding van Jameson's dure maatpak, had ik besloten het bij stroop te laten, dat plakte net zo goed.

Ik stond peinzend over het vel papier gebogen toen een slanke hand met lange vingers het onder mijn neus vandaan trok. "Wat heb je daar?" klonk een meisjesstem. Toen ik me omdraaide was het eerst wat me opviel een T-shirt met een spugende lama. "Lama loves you." las ik lachend voor. "Inderdaad." zei de stem, terwijl het meisje het papier liet zakken zodat ik haar gezicht kon zien. Een sproeterig gezicht met ondeugend kijkende groene ogen, omlijst met een glanzende bos steil donkerblond haar. "Riley Mitchell." mompelde ik met een brede grijns, plotseling beseffend dat zij waarschijnlijk de perfecte compagnon voor mijn zware missie zou zijn. Er was geen ziel op de campus die nog nooit van Riley Mitchell had gehoord, en iedereen wist dat het eigenzinnige meisje altijd wel in was voor een geintje. Riley keek me afwachtend aan. "Dat ben ik, ja." zei ze toen het still bleef. "En wat is dit?" Ze zwaaide het papier voor mijn gezicht heen en weer. Ik zette een stap in haar richting en trok het blad voorzichtig uit haar handen. "Dit..." zei ik gewichtig, "Dit is mijn missie. Een missie waar jij me bij gaat helpen." Riley keek me even verrast aan, en liet vervolgens opnieuw haar blik over de tekst glijden van het blad dat ik nog steeds voor haar gezicht omhoog hield. Langzaam vormde zich een brede glimlach om haar lippen. Toen begon ze enthousiast te giechelen. "En hoe gaan we dat doen?" Ik zweeg even en wreef langs de achterkant van mijn nek. "Ehm... Tsja... Dat weet ik nog niet precies. Ik ben niet zo'n natuurkundig genie." Riley knikte nadenkend. Toen werden haar ogen groot, en je kon bijna een lampje boven haar hoofd zien verschijnen. "Ik heb net iemand ontmoet die ons misschien kan helpen!" riep ze toen. "Hij zat op een bankje iets ingewikkeld te lezen." Ze knikte nog even, alsof ze wilde bevestigen dat echt gebeurd was. "Weet je ook zijn naam?" vroeg ik geïnteresseerd. Riley dacht even na. "Voorin het boek stond met pen een naam geschreven." zei ze toen. "Jeremy Craft..." Ik sloeg enthousiast met mijn vuist in mijn hand. Jeremy Craft was een genie. Ik kende hem niet persoonlijk, maar ik had gehoord dat hij één van de meest intelligente studenten op de hele campus was. Alle professoren aanbaden hem en er gingen geruchten dat hij de Griekse Oddyssee kon lezen zonder vertaling, en dat hij een IQ had van 250, al betwijfelde ik of dat überhaupt bestond. Hij zou zonder twijfel een smetteloze constructie voor onze Jameson-val kunnen ontwerpen! Meteen vond ik mijn glimlach terug. Ik wist wel dat het een goed idee was om Riley erbij te betrekken.

Brandon

Toen de openingsceremonie voor de helft af was en ik rustig met Samantha de zaal uit wilde lopen was er echt een golf van mensen waardoor ik Sam uit het oog verloor. Verdomme! En ik zou haar nog zo in de gaten houden! Tenminste van mezelf dan. Ik lep terug naar de zaal om te kijken of ze daar was. De gang door. Ook niet. Waar was ze in een keer gebleven. Misschien was ze buiten op me aan het wachten aangezien het daar zo groot was dat je genoeg ruimte had om deze grote groep mensen te kunnen verspreiden. Maar ook hier zag ik haar niet. En je zou toch denken dat Samantha op viel met haar rode haar. Geweldig gedaan Brandon na vijf seconden ben je Sam al uit het oog verloren. Zat ik daar haar rode haar? Om de hoek verdwijnen? Ik haastte me onopvallend die kant op. 'Bran!' Ik moest echt abrupt op de rem staan voor ik tegen Kyle Matthews en Alec Finnigan zou aanrennen. 'Jongens!' lachte ik onschuldig en eigenlijk ook wat gemaakt. Waarom moesten ze net opduiken terwijl ik Samantha kwijt was. 'Hoe gaat het met onze aanvoerder?' vroeg Kyle met een knipoog. 'Jongens ik moet eerst nog verkozen worden als aanvoerder.' 'Welke idioot wil jou niet als aanvoerder. Dude als die eerste jaars hun bek open trekken doen we ze wat. Daarbij kunnen ze nooit beter zijn dan jou.' Was Alec nou zo dom of lag dat aan mij? Ik was vorig jaar ook ster speler en niet te vergeten eerste jaars. Misschien was er nog wel een eerste jaars die nog beter was als mij. Dat hoopte ik natuurlijk niet. 'En dit jaar gaan we zeker een meisje scoren.' Kyle keek even het plein rond. Ik rolde snel met mijn ogen nu Kyle en Alec toch de andere kant op keken. 'Zegge Bran?' 'Hm?' 'Zou je er van vinden als ik euh.. Sam zou uitvragen.' Ik weet even niet wat er gebeurde maar er knapte iets en ik duwde Kyle in een keer tegen de muur om hem daarna ook weer snel los te laten. 'Sorry.' Kyle zei niks. 'Euh..Ja je euh..kan haar vragen maar of ze ja zegt weet ik niet en euh.. als je haar pijn doet dan.' 'Ja ja ik snap het.' Ik weet niet wat Kyle snapte maar misschien dat standaard praatje van een oudere broer of zo. 'Nou ik euh..ga Sam zoeken.' En ik liep maar gauw bij deze twee weg. Maar toen ik eindelijk om de hoek kon kijken was ze verdwenen. Ik liep zonder het door te hebben langs een paar mensen en plots hoorde ik iets. Het was nog niet helemaal door mijn hersenen gekomen maar ik zag Riley en nog een jongen. dit gesprek interesseerde me wel. 'Hé wat zijn jullie van plan? Can I join?' Als Samantha dit zou horen!

Hunter

Na de openingsceremonie (De eerste helft)

Na het ochtend gedeelte van de openingsceremonie was ik naar buiten gegaan. Op het schoolterrein was ik onder een boom gaan zitten, had ik mijn tas gepakt en daar mijn nieuwe modeltrein uit gehaald. Althans, de locomotief. Ik had een nieuwe van het merk Roco, maar zijn dieselmotor was stuk gegaan. Natuurlijk had ik wel een stuk of vijf nieuwe motors klaar liggen. Ik had besloten, een daarvan, er nu in te monteren. Ik haalde een stuk krant uit mijn tas om daar alle schroeven en spulletjes op neer te leggen. Stel je eens voor dat ik wat kwijt zou raken! Voorzichtig en gestructureerd ging ik te werk. Het duurde niet zo heel erg lang voor ik hem open had en de motor verving. Het duurde wel wat langer om hem weer dicht te krijgen. Ondertussen was er een groepje mensen bij me in de buurt gekomen die nogal geheimzinnig aan het praten waren. Ik keek er af en toe vanuit mijn ooghoeken naar. Ze leken mij in eerste instantie niet eens op te merken. Argeloos haalde ik mijn schouders op en ging ik verder. Na wat wrikken en wringen zat mijn treintje weer dicht. Ik wreef over de zijkant, waar zijn naam op gekalligrafeerd stond. 'Arnold' was zijn naam. Ik haalde de afstandbediening uit mijn tas en liet hem een stukje rijden, om te checken of zijn motor het nu wel deed. Al takjes en steentjes ontwijkend reed ik hem naar het betegelde pad. Dan liep hij minder beschadigingen op. Ik liet hem tussen de benen van mensen doorrijden, om bankjes heen, om de groep mensen heen en hij kwam weer terug. Hij werkte weer perfect. Dat had ik goed gedaan, al zeg ik zelf. Modeltreintjes waren een stuk makkelijker dan raketten.

Het is niet lang ofzo, maar jullie kunnen weer verder.

Jeremy

'Bezing de vindingrijke man aan mij, Muze, die zeer veel rondzwierf nadat hij de heilige stad van het Trojaanse land verwoestte..' mompelde ik terwijl ik op een bankje voor de fontein zat. Het dikke boek lag op mijn schoot. Het was de Odyssee. Het boek waar ik nu voor de derde keer aan begon. Ik kende de aanhef al uit mijn hoofd, al zouden de meeste mensen niet veel op kunnen maken uit de rare tekentjes die over de bladzijdes verspreid stonden. Oud Grieks was niet alleen een groot en belangrijk deel van mijn studie, maar ook een van mijn favoriete bezigheden. En hoewel ik al een aardig eind kwam zonder hulpmiddelen, had ik toch nog een Grieks-Engels woordenboek naast me liggen. Ik kauwde geconcentreerd op mijn pen en drukte mijn hoekige, zwarte bril iets hoger op mijn neus. Zo nu en dan zocht ik een woord op, of scandeerde ik mompelend een zin. Ik had mijn benen languit en mijn afgetrapte gympen die ik al zo'n drie jaar had, stonden ver van mijn zitplaats op de grond. Opeens voelde ik iets hards tegen mijn benen aan komen. 'Au!' riep een meisjes stem en ik trok mijn voeten snel naar me toe. 'Wie ís dat?' zei ze toen ze van haar schrik bekomen was en de jongen die naast haar stond keek me hooghartig aan. Ik richtte mijn blik weer op mijn boek en ik wilde eigenlijk niet opkijken. 'Niemand bijzonders. Laten we doorlopen.' zei hij met een bekakte stem die precies bij zijn blik paste. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe hij een arm om het meisje heen sloeg en haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ik las rustig verder, maar hield nu wel mijn benen dichtbij me. Mensen schenen me nooit zo op te merken of zich te interesseren voor wie ik was. Eigenlijk vond ik dat best wel eens vervelend. Maar aan de andere kant vond ik het ook wel weer fijn. Als mensen je niet opmerkten, konden ze je ook minder goed pijn doen. Het bankje trilde en ik voelde hoe er iemand naast me was gaan zitten. Ik verstijfde en keek schichtig vanuit mijn ooghoeken naar het persoon dat was gaan zitten. Ik herkende haar. Riley Mitchell. Ze was luidruchtig en maakte snel contact met mensen.. Eigenlijk kende bijna iedereen haar wel. 'Hé. Jeremy, is het toch?' zei ze opeens en ik liet mijn boek bijna vallen. 'Ehm.. Ja.' mompelde ik, terwijl ik nog steeds probeerde naar het boek te blijven kijken. Dat maakte alles een stuk makkelijker en misschien zou ze dan wel weg gaan. 'Wat is dat?' Ik voelde hoe het boek uit mijn vingers werd getrokken en keek geschokt naar het meisje dat naast me zat. 'Dat is van mij.' zei ik en ik pakte het boek snel terug en stopte het in de tas die naast me stond. Ik stond snel op en liep richting het school gebouw. De openingsceremonie zou toch bijna beginnen.

Ashleigh

"Bedankt voor de lift, Gareth!" Ik liet me uit de bordeaux rode Chevrolet helpen en streek mijn Marc Jacobs-kokerrokje glad. Mijn haar zat ik een strakke knot bij elkaar gebonden achter op mijn hoofd, en op mijn neus pronkte een gloednieuwe Gucci-zonnebril. "Het genoegen was geheel aan mijn kant, Mejuffrouw." prevelde Gareth. Ik schonk hem een zuinig glimlachje en zwaaide even voordat ik op mijn hoge Jimmy Choo's naar het hoofdgebouw beende. Voor de rijkelijk versierde ingang aarzelde ik even. Ik pluke mijn Blackberry uit mijn zwartleren handtasje om te kijken hoe laat het was. Ik had nog een halfuur voor de openingsceremonie begon. Ik keek even om me heen. Het was een warme nazomerdag, en het zonovergoten plein voor het hoofdgebouw lag er vredig bij. Hier en daar zaten groepjes studenten bij te praten over hun zomervakanties. Een paar eerstejaars keken wat schuchter om zich heen. Ik herinnerde me nog goed hoe ik me voelde op mijn eerste dag op deze universiteit. Ik was wel nerveus, maar verborg het. Ik deed alsof ik de wereld aankon. Ik was beleefd en verfijnd, waarom zouden mensen me niet aardig vinden? Een van de vele vergissingen die ik dat jaar had gemaakt. Ik slaakte een melancholisch zuchtje en vleide me neer op één van de gietijzeren bankjes aan de rand van het plein. Afwezig keek ik hoe een warrige tweedejaars enthousiast over het plein rende en haar vriendinnen omhelsde. Nadat beide meisjes vol ontzag haar nieuwe (naar mijn mening ietwat ordinaire) outfit hadden bewonderd, begonnen ze een geanimeerd gesprek over zonnebrand, kampvuurtjes en zomerliefdes. Ik wendde mijn blik af en pakte mijn Blackberry weer. Met een geforceerde glimlach begon ik willekeurig wat knopjes in te drukken om mezelf een houding te geven. Zonder erbij na te denken opende ik de map met mijn vakantiefoto's. Het was best gezellig geweest met mijn ouders in Saint-Tropez... Als we op vakantie waren maakten ze altijd minder ruzie. We hadden in een luxe resort verbleven en ontzettend veel gewinkeld. Er leek geen einde te komen aan de foto's. Ik herinnerde me niet eens dat ik er zoveel had gemaakt. Mam en pap in een geforceerde omhelzing. Ik voor een monument waarvan ik de naam al niet meer wist. Ik in een pashokje in een dure winkel met een dure outfit. Mam en ik in onze bikini's op het strand. Ik voor een ander monument. Ik voor een gebouw waarvan ik niet eens meer wist of het een monument was. Mam en pap in dezelfde geforceerde omhelzing voor het zelfde gebouw. Typische vakantiefoto's en honderden ervan. Ik wierp een steelse blik op de pratende vriendinnen en toen weer naar mijn Blackberry. Honderden foto's, maar niemand om ze aan te laten zien.

Samantha

'Schiet nou op!' Alsof we te laat zouden komen. Ik haastte me met de grootste moeite achter Brandon aan die om de vijf seconden me aanspoorden om nog sneller te gaan lopen. Terwijl we de bus ruim op tijd zouden halen. 'Brandon toe nou.' Ik moest echt even op adem komen. Zo'n goede conditie als hem had ik niet, ik jogde nu zelfs al half achter hem aan terwijl hij gewoon liep. Gelukkig moest ik niet nog een hele koffer met spullen meeslepen en lagen onze spullen al op de campus. Uiteindelijk begon hij dan wat langzamer te lopen. Hij pakte mijn hand vast en samen liepen we naar de bushalte. Met de bus gingen we naar de campus. Het leek er al zo druk. Hoewel we niet te laat konden zijn en ook ruim op tijd waren. In de bus had ik mijn shirt weer goed gedaan. Misschien was het niet zo slim om op de eerste dag een zwarte legging aan te doen en zo'n wit met zwart gestreepte jurk met lange mouwen. Misschien leek dat wat ordinair of zo. Ik trok de jurk weer wat naar beneden. Ik had er gewoon simpele eigenlijk wat afgetrapte vans onder. En ik had een zwarte baret op mijn rode haren geplant. Ik had gewoon een broek aan moeten trekken bedacht ik me nu. Net als normaal. Maar soms had ik even zin in een rok of jurk. 'Moet ik je tas dragen?' Ik schudde mijn hoofd uit mijn gedachten wereldje en keek op naar Brandon. 'Nee het gaat wel.' Ik had deze vakantie pfeiffer gehad. Wat me dus soms nog steeds heel snel moe maakte. Maar ik kon toch wel mijn eigen tas tillen! Ik bedoel hoe dom zou het er uit zien als mijn broer mijn tas voor me ging tillen. Ik vroeg me eigenlijk af wat mensen van ons dachten. We liepen immers nog steeds hand in hand en in eerste oog opslag leken we niet op elkaar met onze verschillende haarkleuren. Maar als je beter naar ons gezicht keek wel. We hadden dezelfde duidelijk zichtbare jukbeenderen en onze kaak was het zelfde en onze amandelvormige ogen niet vergeten. Die best groot leken in ons gezicht. Ja we leken wel op elkaar. 'Wat is er?' 'Niks niks.' Ik stond weer naar Brandon te staren. Dom eigenlijk. Hand in hand liepen we verder. Eigenlijk had ik school wel wat gemist. Ik was er helemaal klaar mee om de hele dag niks te doen. En leren vond ik absoluut geen probleem. 'Je lijkt echt heel vrolijk voor een schooldag.' 'Maar dat ben ik ook! Ik bedoel school is zo slecht nog niet hoor.' 'Sam soms vraag ik me af hoe wij familie kunnen zijn.' Ik keek gemaakt beledigd terwijl we naar het gebouw liepen waar we heen moesten. 'Nou en bedankt he!' Ik trok mijn hand los en we bleven midden in de gang staan. Brandon keek me nog verbaast aan. 'Waar was dat goed voor?' 'Nou je vraagt je af hoe we familie kunnen zijn. Dus kan ik je beter los laten en uit je buurt gaan.'

Arlynn

Wat zenuwachtig speelde ik met het hangertje van mijn ketting. Het hangertje had de vorm van een dansende ballerina. Hij was van echt zilver en mijn moeder had hem van mijn vader gekregen na haar eerste grote voorstelling, heel wat jaren geleden. Ik voelde dat mijn onderlip begon te trillen en liet het hangertje los. Om me zelf rustig te krijgen haalde ik een paar keer diep adem. Ik snoof de heerlijke geur van pas gesnoeide heggen en gemaaid gras op. Nadat ik mijn spullen had opgeruimd was ik naar buiten gegaan om een stukje te lopen, maar mijn rug zat vandaag niet zo mee, dus ik was maar ergens gaan zitten. Er liepen heel erg veel mensen de Universiteit in en uit, in groepjes of alleen. De mensen hier waren anders als thuis in Californië. Ik voelde me een beetje een buitenstaander. Nerveus keek ik naar mijn bruine, leren Griekse sandaaltjes. Het waren niet zo'n lange tot aan mijn knieën, maar gewoon korte tot aan mijn enkels. Ik droeg donkere denim shorts, een geel met wit gestreept shirtje dat mijn schouders ontblootte en daaronder droeg ik een rood topje waarvan alleen de bandjes zichtbaar waren. Mijn rechterarm hing vol met zelf gevlochten armbandjes. Sommigen van bruinachtig leer, sommige van gewoon touw en ik had ook een paar kralen armbanden. Het ware mooie houten kralen uit Indonesië. Ik zuchtte en keek naar de lucht. Ik zag me mijn laatste vakantie met mijn vader en moeder weer voor me. We waren naar Parijs geweest. De laatste avond hadden we aan de Seine gezeten, alleen mijn moeder en ik. Mijn vader was in het hotel iets aan het doen. We hadden dus aan de Seine gezeten toen er ineens vuurwerk werd afgestoken. De lucht was bezaaid met mooie kleuren en samen met de donkere avond lucht had het een prachtig geheel gevormd. In stilte hadden we toegekeken tot mijn moeder zachtjes wat zei. "It's a little sad". Dat is het enige wat ze die avond had gezegd. Mijn ogen vulde zich met tranen en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Mijn ademhaling werd steeds sneller en de eerste snik ontsnapte. Mijn schouders begonnen te schokken en ik kreeg een steek in mijn rug. Warme tranen rolde over mijn wangen en met heel erg veel moeite hield ik opkomende snikken in. Mijn moeder had zoveel voor me betekend en nu was ze er niet meer door een kerel die teveel ophad. Ik voelde een grote en wat ruwere hand op mijn schouder. Door de spleten van mijn vingers heen keek ik op. Een jongen met een grote bril en een stoppelbaard keek me met een blik van medelijden aan. "Wil je aan een vreemdeling vertellen wat er aan de hand is of is een troostende knuffel genoeg?" vroeg hij met een lieve glimlach. Hij had trouwens een erg Schots accent. Ik begon harder te huilen en de jongen sloeg zijn armen om me heen. Dit was awkward. Ik was aan het huilen in de armen van iemand die ik helemaal niet kende. Toen ik wat was gekalmeerd liet hij me los, glimlachte hij weer en liep hij weg. Wat verbaasd had ik hem nagekeken. Ik wreef mijn natte wangen droog en pakte een klein spiegeltje uit mijn handtas om mijn mascara bij te werken. Daarna stond ik op en liep ik van het bankje weg.

Riley

Ik wierp een laatste blik in de spiegel en zorgde dat de twee staarten die in mijn haar zaten over mijn schouders kwamen te liggen. De spugende lama op mijn T-shirt keek me uitdagend aan. Lama loves you! stond er naast. Ik grijnsde even. Toen draaide ik me om en pakte ik een schoudertas met sliertjes die ik ooit een keer zelf had gemaakt. Daar zaten mijn laptop en een paar boeken in, de enige dingen die ik nog had liggen in het appartement waar ik de laatste dagen van de zomervakantie had gelogeerd. Ik had gister alle spullen al naar de campus gebracht, zodat ik er vandaag niet zoveel last van zou hebben. 'Liz! Ik ben weg!' zei ik, terwijl ik mijn hand al op de deurkruk had liggen en die net naar beneden duwde. Ik hoorde haastige voetstappen op de trap en een paar seconden later werd er een deur open gesmeten. Een vrouw van middelbare leeftijd in een roze badjas en varkentjes sloffen keek me met priemende ogen aan. 'Riley Mitchell. Je was toch niet van plan om weg te gaan zonder gedag te zeggen hè?' zei ze met de dreigende blik die wel vaker in haar ogen lag. Ik keek haar even vertederd aan. Ik had de laatste dagen bij Elizabeth Fain mogen logeren zodat ik vandaag niet zo ver hoefde te reizen. Elizabeth was een oude vriendin van mijn moeder en toen ik vroeg of ik hier een paar dagen mocht logeren, had ze dat meteen goed gevonden. Ik hoefde nu maar een bus reis van een uurtje te maken en als ik bij mijn moeder was gebleven, had ik vanochtend om drie uur moeten op staan om hier een beetje op tijd te kunnen zijn. Toch was het nog steeds acht uur 's ochtends en ik had Elizabeth niet wakker willen maken. Ik had een briefje geschreven en dat op tafel gelegd, maar had toch nog even willen roepen. 'Natuurlijk niet Liz.' zei ik snel en ik liep naar haar toe om haar een knuffel te geven. 'Laat wel weer eens iets van je horen, hè? Ik vind het leuk om dingen te horen van de buitenwereld.' zei ze. Elizabeth woonde in een afgelegen huis op het platteland, waar ze samen met haar zeven katten leefde. Er kwam bijna nooit iemand op bezoek. 'Natuurlijk. Zal ik doen.' zei ik toen ik haar los liet en weer naar de deur liep. 'Dag!' zei ik en ik zwaaide nog even voordat ik de deur weer achter me dichtgooide. Zo. Tijd om naar de bus te lopen. Ik hees de tas over mijn schouder en begon in een rap tempo langs de weg te lopen. De eerste bushalte was zo'n twee kilometer verderop. Terwijl ik liep dacht ik na over mijn zomervakantie. Hoe mijn moeder zich voornamelijk in haar kamer had opgesloten en ik ontbijt voor haar had gemaakt. Het was best wel gezellig geweest. Ik glimlachte. Voor ik het wist zag ik de bushalte al en een paar minuten later zat ik in de bus. Zo. Op weg naar school. Ik trok mijn benen op en ging zo gemakkelijk mogelijk zitten. Ik keek naar buiten waar het september zonnetje al twijfelachtig scheen. Het beloofde een mooie dag te worden. 'Ghihi. Een berichtje.' zei opeens een hoge piepstem en ik haalde mijn simpele Nokia tevoorschijn. Ik klapte hem open en opende het smsje. Succes, zusje, was het enige dat er stond, maar ik werd er ontzettend blij en vrolijk van. Ik werd altijd blij van smsjes van Colin. We spraken elkaar niet zo veel meer, omdat het gewoon duur was om te bellen met iemand die in Australië woonde, maar als ik dan contact met hem had was het gewoon heel bijzonder. Ik smste even niets terug omdat mijn beltegoed bijna op was en ik stopte het mobieltje weer terug in mijn zak. Ik leunde met mijn achterhoofd tegen het koude glas van de bus en verbazingwekkend snel zag ik door het raam tegenover me de grote gebouwen van de universiteit opdoemen. Ik drukte op het stopknopje en stapte uit, precies voor de school. Zo. Het jaar kon beginnen.

Introductie: Ashleigh Meredith Templeton-Hales en Liam Cooper

Naam: Ashleigh Meredith Templeton-Hales

Leeftijd: 19

Uiterlijk: Lang, stijl glanzend donkerbruin haar, dat ze vaak in een staart, vlecht of knot draagt. Voor speciale gelegenheden wordt vaak de krultang tevoorschijn gehaald. Ashleigh heeft helderblauwe ogen en een egale huid. Ze is lang en slank en loopt altijd keurig rechtop. Ze draagt kleding van dure merken, maar het is altijd wel redelijk netjes. Meestal draagt ze skinny jeans met nauwsluitende bloesjes of sweaters.

Studie: Tweedejaars Rechten.

Familie: Ashleigh's vader is een succesvol advocaat en haar moeder is makelaar. Beide verdienen veel geld, waardoor Ashleigh uit een hoog maatschappelijk klimaat komt. Ze is dus gewend aan luxe. Ook is ze enig kind, en door haar beide ouders behoorlijk verwend. Met name door haar vader, ze was altijd 'Daddy's Little Girl'. Wel waren haar ouders altijd weinig thuis toen ze jong was, dus heeft ze goed geleerd voor zichzelf te zorgen.

Verleden: Ashleigh is altijd een toegeweide studente geweest. Al op de basisschool had ze plezier in leren. Ze haalde altijd goede cijfers, maar was niet erg populair, omdat ze zich wat verwaand gedroeg en pesterijen meteen verklikte bij de leraren. Zelf is ze nooit gepest, met name omdat iedereen bang was voor de invloed van haar ouders. Op de middelbare school had ze altijd moeite met vrienden maken. Dit vooral omdat haar onzekerheid zich uitte in verwaand gedrag. Ze ging naar een prestigieuze all-girls school en kwam dus weinig met jongens in contact. Ze heeft echter wel een periode gehad waarin het niet zo goed met haar ging. Haar ouders maakte veel ruzie en dit wakkerde een rebelse episode aan bij Ashleigh. Ze sloop 's nachts het huis uit om naar de kroeg te gaan. Zo heeft ze een aantal keer een beetje teveel gedronken en is er het nodige gebeurd met een paar jongens. Ook haar cijfers leidden hier onder. Gelukkig realiseerde ze zich na een paar maanden dat dit niet haar wereldje was, en bovendien bereikte ze wat ze wilde, dat haar ouders zich zorgen om haar gingen maken. Uiteindelijk is ze toch nog met vlag en wimpel geslaagd voor haar VWO-examen, en nu studeert ze rechten om in haar vader's voetsporen te treden.

Meer: Nog altijd heeft Ashleigh moeite met nieuwe mensen, en vaak komt ze in het begin verwaand over. Een beetje verwend is ze ook wel, en vanwege haar hoge intelligentie en hoge status voelt ze zich ook gauw een beetje verheven boven mensen met minder geld en vooral mensen met een minder hoge intelligentie. Ze is erg netjes, en heeft een hekel aan troep. Ze is dus vaak degene die de groep ertoe aanzet om op te ruimen, hoewel ze het in het begin waarschijnlijk meestal zelf zal moeten doen. Ze kan ook goed koken, maar moet wel even wennen aan het simpele fornuisje in de strafhut, die natuurlijk met geen mogelijkheid opweegt tegen het enorme kookeiland dat ze gewend is van thuis.

Naam: Liam Cooper

Leeftijd: 21

Uiterlijk: Liam heeft kort, warrig, zandkleurig haar, zeegroene ogen met pretlichtjes, en licht omhoogwijzende mondhoeken, waardoor zijn gezicht iets ondeugends heeft. Hij is bijziend en draagt dus af en toe een bril, een zwarte met zwaar montuur, maar omdat hij het irritant vind zitten heeft hij meestal lenzen in. Hij draagt voornamelijk gewoon kleding die hij lekker vind zitten. Meestal zijn dat baggy jeans met capuchontruien of T-shirts met bijdehande teksten erop.

Studie: Derdejaars Sociologie.Hij begon op zijn 19e omdat hij op de middelbare school een keer is blijven zitten.

Familie: Liam komt uit een gezin met 8 kinderen. Hij heeft 5 oudere broers en een jonger broertje van 19. Zijn zusje Elif kwam er pas bij toen Liam 13 was, van een andere vader dan Liam en zijn broers. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij net 10 was, en 3 jaar later hertrouwde zijn moeder. Zijn vader is na het nieuwe huwelijk van zijn moeder uit zijn leven verdwenen.

Verleden: Als klein jochie hield Liam al van kattekwaad. Hij en zijn broers haalden altijd streken bij elkaar uit, en ook op school kwam hij hiervoor regelmatig in de problemen. Toen hij in groep 6 van de basisschool zat is hij van school gestuurd omdat hij bij een uit de hand gelopen grap per ongeluk de broek van zijn leraar in de fik had gestoken. Op zijn volgende school hield hij zich even koest, maar ook op de middelbare school werd hij regelmatig naar de conrector geroepen. Als het niet om een streek ging, was het wel omdat hij te brutaal was tegen zijn leraren, in slaap viel tijdens de les, of zijn huiswerk niet af had. In de vierde klas van de middelbare school was zijn inzet en concentratie zo slecht dat hij het jaar moest overdoen. Dit had echter niet te maken met zijn intelligentie, die verrassend hoog is, al laat hij het meestal niet merken.

Meer: Liam is vriendelijk en maakt makkelijk contacten, maar deze contacten moeten wel tegen een grapje kunnen, anders knappen ze zelf op hem af. Hij heeft een goed gevoel voor humor en is meestal opgewekt en toegankelijk, maar je zult hem niet snel betrappen op het uiten van affectie. Simpelweg omdat hij niet zo goed weet hoe dat moet. Hoewel hij dus over het algemeen opgewekt en goedlachs is, kan hij dan ook niet zo goed met moeilijke situaties omgaan. Confrontaties gaat hij uit de weg. Een ruzie lost hij het liefst op met een grap of een luchtige knokpartij. Snel, en zonder diepgang.

Introductie: Samantha en Brandon Evans

Naam: Samantha 'Sam' Evans
Leeftijd: 19
Uiterlijk: Ze heeft lang en stijl rood haar tot net boven haar heupen. Het loopt een beetje uit in een puntje omdat ze het in laagjes heeft. Ze heeft het meestal gewoon los over haar schouder op haar rug hangen behalve haar twee voorplukken die ze in de grootste moeite over haar schouders naar voren heeft. Ze draagt meestal een haarband waar ze voor elke outfit bijna wel een andere heeft. Ze heeft blauwe ogen die meer naar grijs lijken te gaan. Ze heeft een bleke huid. haar jukbeenderen zijn duidelijk zichtbaar en ze heeft sproetjes rond haar neusbrug. Ze is redelijk klein. En dan ook echt klein. Waardoor ze vaak jonger ingeschat wordt tot haar eigen irritatie. Toch draagt ze bijna nooit hakken. Ze draagt meer van die afgetrapte all-stars en spijkerbroeken met gemaakte scheuren er in en van allerlei shirts.
Studie: Tweedejaars Psygologie
Familie: Sam is opgegroeit in een niet al te rijken familie. Haar ouders werkten veel maar zorgden dat ze er ook voor haar waren en haar broer Brandon. Hun ouders waren beide enig kind waardoor ze ook niet echt een grote familie hebben om mee om te gaan.
Verleden: Vroeger verhuisden de familie Evans heel vaak omdat dat moest voor Sam's vader zijn baan. Sam en Brandon hadden alleen elkaar. Hierdoor is ze wel geïnspireerd om Psygologie te gaan doen. Sam maakte altijd snel vrienden terwijl Brandon wat achter bleef. Argwanend over of dat wel slim was want ze zouden toch wel weer weg gaan. Uiteindelijk zijn ze beide wel geslaagd vooral dankzij Sam die graag wilde leren en daardoor Brandon tien keer dingen uitlegde zonder dat hij er om vroeg. Nu studeren ze samen op dezelfde school.
Meer: Samantha houdt van vanalles. Ze houdt van leren. Lezen. Maar is ook in voor een leuk avontuur. Hoewel ze meestal er zomaar in verzeild raakt door Brandon. Ze is nog steeds heel erg aan hem gehecht maar probeert zich nu wat meer te uiten omdat ze op deze school voorlopig wel zullen blijven wat haar heel vrolijk maakt.

Naam: Brandon Evans
Leeftijd: 19
Uiterlijk: Hij heeft wat aan de lange kant donkerblond haar. Het zit meestal heel warrig en eigenlijk is het een beetje ontembaar. Hij heeft een redelijk normale huidskleur misschien iets wat bleker dan de anderen. Zijn jukbeenderen zijn ook duidelijk zichtbaar en hij heeft ook deze grijs gekleurde ogen. Hij is in tegenstelling tot Samantha juist van gewone lengte van jongens. Hij is redelijk gespierd.
Studie: Tweedejaars Engels
Familie: Hij is de oudste van de tweeling. Zijn tweeling zus is Samantha. Zijn ouders waren niet heel rijk maar ook niet echt arm en konden best de twee onderhouden maar dat hield wel in dat ze veel werkten. Toch maakte de familie altijd tijd voor hun kinderen.
Verleden: Nou ja zoals bekend verhuisden de familie nogal vaak. Brandon zag dit als zijn taak om dan altijd op Samantha te letten en te kijken of het goed met haar ging en haar nooit uit zijn oog te verliezen. Hij probeerde nooit echt in contact te staan met andere mensen. De belangrijkste persoon op school voor hem was zijn zusje. Ze zouden naar een paar maanden of eerder toch wel weer verhuizen.
Meer: Hij heeft dus een broer-zus complex dat hij vindt dat hij haar moet beschermen en heel belangrijk is en blablabla. Hij geeft daarnaast nu ook meer om zijn eigen leven dan vroeger nu ze op een plek wonen. Hij sport heel veel en zit in het basketball team van de school. Hij geeft stiekem heel veel om zijn uiterlijk en wil geen gram vet zien omdat hij dan bang is minder populair te zijn. Hij is namelijk aanvoerder wat hem dus quiet popular maakt. Met de straf werd er gesmeekt of hij niet uit het team gegooid werd want dankzij hem maakten ze eindelijk weer eens kans in de competities.

Introductie: Arlynn Nolan en Hunter Griffiths

Naam: Arlynn Nolan
Leeftijd: 19
Uiterlijk: Redelijk dun, witblond haar dat tot over haar schouders valt. Ze is slank en heeft een blanke huidskleur. Ze heeft grote ijsblauwe ogen en volle lippen. Op haar rug zit een groot litteken. Ze draagt veel zelfgemaakte armbandjes, een ketting die van haar moeder was. Ze volgt graag de mode maar geeft daar toch haar eigen draai aan.
Studie: Eerstejaars Bewegingswetenschappen
Familie: Arlynn is enigst kind. Haar vader, Eric Nolan, is eigenaar van een kleine supermarkt in Los Angeles. Hij is heel erg close met Arlynn en treedt vaak te beschermend op. Arlynns moeder, Brooklynn is overleden tijdens een auto ongeluk waarbij Arlynn haar litteken heeft opgelopen. Haar moeder was een prima ballerina en Arlynns grote voorbeeld. Ze hebben ook nog twee katten, Morris en Dahlia.
Verleden: Arlynn zit vanaf haar zesde al bij ballet. Haar talent werd daar al snel opgemerkt en ze mocht meedoen met grote stukken. Ze was altijd erg populair en geliefd op school. Ze heeft de havo gedaan en daarna twee jaar vwo. Ze wilde na school heel erg graag een opleiding klassiek ballet doen maar die droom spatte uiteen toen Arlynn en haar moeder een auto ongeluk kregen. Dit gebeurde toen ze terug naar huis reden na een van Arlynns optredens. Arlynn had de hoofdrol gehad in Doornroosje. Het was al laat en donker. En toen kwam er ineens, vanuit het niets, een andere auto de bocht om scheuren, zonder verlichting en zonder op te letten. Hij was tegen de zijkant van de auto van Arlynn en haar moeder gereden. De klap was zo hard geweest dat de rechter auto deur open was gesprongen, Arlynn werd uit de auto geslingerd en viel in de berm, waar ze werd opgevangen door allemaal struiken met scherpe doornen en brandnetels. Haar moeder was opslag dood. Arlynns rug lag helemaal open. Na het ongeluk heeft ze nooit meer pijnloos kunnen dansen. Evengoed wilde ze haar droom kunnen voortzetten en heeft ze gekozen voor een opleiding Bewegingswetenschappen. Zodat ze andere kan helpen te bereiken wat ze zelf ooit wilde.
Meer: Arlynn is Amerikaans. Toch zit ze in Engeland op school, dit is deels omdat Amerika haar teveel aan het ongeluk en haar moeder herinnert en deels omdat de universiteit in Engeland de beste studie Bewegingswetenschappen aanbiedt. Arlynn is verder een vrolijk en aardig meisje met een passie voor dansen, ook al doet het haar pijn.

Naam: Hunter Blake Griffiths
Leeftijd: 21
Uiterlijk: Donkerbruin haar dat lijkt op een wildere versie van het Justin Bieber kapsel. Hij heeft heldere lichtbruine ogen, een grote rechthoekige bril met gewoon glas en hij heeft een stoppelbaardje dat hem erg sexy staat. Hij draagt over het algemeen nette kleding, maar altijd gecombineerd met Vanz. Hunter is best lang en redelijk gespierd.
Studie: Tweedejaars Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek
Familie: Hunter heeft een tweelingzusje Allison Layla die niet op de universiteit zit. Hij komt uit een normaal gezin, zijn vader James werkt als politieman en zijn moeder, Demi is schoonmaakster in een ziekenhuis.
Verleden: Hunter heeft een hele normale jeugd gehad. Hij is opgegroeid in Schotland, in een redelijk groot huis met een grote tuin. Hij was altijd al bezig met techniek en hij had aardig wat vrienden. Toch stond hij wel bekend als een nerd. Hij had een baantje in een auto schade bedrijf en sinds twee jaar heeft hij een verslaving voor Vanz opgebouwd.
Meer: Hunter heeft naast zijn Vanz verslaving ook een liefde voor modeltreintjes. Hij heeft samen met zijn zus een hele grote verzameling op hun oude kamer staan. Verder kan hij heel erg geïrriteerd worden als mensen hem van zijn werk afhouden en hij houdt er écht niet van als mensen liegen.

Introductie: Riley Mitchell en Jeremy Craft

Naam: Riley Mitchell
Leeftijd: 19
Uiterlijk: Haar haar komt tot net over haar schouders en is lang, steil en donkerblond, met blonde highlights erin. Ze is iets kleiner dan gemiddeld, maar ook weer niet heel erg klein. Ze heeft groene ogen en sproeten en draagt graag spijkerbroeken en T-shirts met rare opdrukken erop, die ze bovendien ook verzameld.
Studie: Tweedejaars Culturele Antropologie
Familie: Riley’s vader heeft haar moeder achtergelaten toen ze drie was en ze heeft haar vader dan ook nooit gekend. Haar moeder is werkeloos en ze leven nu dus van uitkeringen. Ze heeft nog een oudere broer, Colin, maar die is verhuisd naar Australië en ze heeft dus ook nauwelijks contact met hem. Ze kunnen wel erg goed met elkaar opschieten. Colin is nu 26.
Verleden: Riley’s moeder is er nooit helemaal overheen gekomen dat ze verlaten werd door haar man. Ze stond hierdoor heel pessimistisch in het leven en gaf haar kinderen nog nauwelijks aandacht. Riley ging dan ook veel met haar oudere broer en zijn vrienden om. Hoewel Riley het niet gemakkelijk heeft gehad in haar jeugd, heeft ze er wel van geleerd dat ze altijd positief moet blijven nadenken en niet teveel moet nadenken over de toekomst. Ze was niet echt makkelijk op school en heeft altijd veel moeten nakomen en strafwerk moeten maken.
Meer: Riley’s familie heeft nooit echt veel geld gehad en ze heeft hard moeten sparen om te kunnen studeren. Alleen wist ze, toen het zover was, eigenlijk helemaal niet wat ze wilde studeren. Ze is de lijst met studies een paar keer na gegaan en kwam toen uit bij Culturele Antropologie, omdat ze geen flauw idee had wat het in hield. Ze heeft meerdere verzamelingen, zoals T-shirts met rare opdrukken erop en oude Starbucks bekertjes. Ze is erg energiek en enthousiast en trekt zich niet veel aan van wat mensen over haar denken.

Naam: Jeremy Craft
Leeftijd: 20
Uiterlijk: Jeremy heeft kort, zwart haar en opvallend helder blauwe ogen. Hij is lang en draagt vaak spijkerbroeken met een simpel T-shirt. Hij besteed niet erg veel tijd aan zijn uiterlijk, omdat hij het gewoon niet belangrijk vindt. Ook heeft hij een bril met een zwart montuur.
Studie: Derdejaars Griekse en Latijnse Taal en Cultuur
Familie: Jeremy woonde samen met zijn ouders, zijn oudere zus Rose en zijn jongere broertjes Dylan en Steve in een simpel huisje in Londen. Rose is 23, Dylan is 14 en Steve is 8. Zijn vader is auto monteur en zijn moeder werkt als secreteresse in de reclame wereld.
Verleden: Jeremy had een aardig normale jeugd. Zijn ouders verdienden gemiddeld en ze waren een doorsnee gezin met doorsnee dagen en doorsnee gedrag. Toen Jeremy op de middelbare school kwam, werd hij na een tijdje erg gepest. Hij was erg slim en serieus en was erg vaak met zijn huiswerk en school bezig, en werd hierom niet echt aardig gevonden. Hoewel hij er naar de buitenwereld niet veel van liet zien, zat hij er toch wel flink mee en deed al het gepest hem erg veel pijn. Toch sloeg hij zich moeiteloos door zijn zes jaren gymnasium heen en slaagde hij cum laude, met negens voor Latijn en Grieks. Hij besloot dan ook Griekse en Latijnse Taal en Cultuur te gaan studeren, omdat hij zich erg interesseerde in de klassieke talen.
Meer: Jeremy valt niet erg op en is eigenlijk gewoon een nerd. Hij zit het grootste gedeelte van de dag met zijn neus in de boeken en leest in zijn vrije tijd de niet-vertaalde versie van de Odyssee. Jeremy is erg geliefd bij de professors, omdat hij zo intelligent is. Jeremy’s contact met zijn leeftijdsgenoten is nogal stroef, omdat hij niet goed weet hoe hij met mensen om moet gaan en omdat hij toch erg bang is voor de mening van anderen.