Ashleigh

Ik keek wat verrast naar het meisje dat zich net aan me had voorgesteld als Samantha Evans. Haar rode haar zag er netjes verzorgd uit, en het jurkje dat ze droeg zou zeker niet mijn eerste keus zijn geweest, maar het kon ermee door. Die afgetrapte Vans eronder maakte de hele outfit nogal armoedig, maar als ze die in haast had aangetrokken... Ze zag er jong, maar vriendelijk uit, en wat belangrijker was, ze praatte tegen mij. Uit zichzelf. Dat was iets wat niet vaak gebeurde, en als het gebeurde betrof het meestal onverzorgd uitziende jongens en mannen die eruit zagen alsof ze meer van me verlangden dan slechts een gezellig praatje. Dit meisje kwam gewoon vriendelijk en geïnteresseerd over, en dus had ik me in een opwelling aan haar voorgesteld. Ze leek het niet vreemd te vinden en dus volgde ik haar als een tam lammetje naar de andere kant van het muurtje, waar het minder lawaaierig was. "Ik heb je hier nog niet eerder gezien." verbrak Samantha mijn stroom van gedachten. "Ben je soms nieuw?" Ik lachte hoog en spottend. Ik een eerstejaars? Zíj zag eruit alsof ze net aan de middelbare school begon! Maar voordat ik haar beledigde besefte ik dat ik wel wat contacten op de campus kon gebruiken en corrigeerde mezelf. "Nee, ik ben tweedejaars." zei ik dus maar. "Rechten, om precies te zijn." voegde ik eraan toe, in de hoop dat dat enige indruk zou maken op het meisje, dat er naar mijn idee veel te ontspannen bij stond. Het leek haast oneerlijk tegenover de belachelijke hoeveelheid zenuwen die er door míjn lichaam gierde. "Oh, dat is grappig!" zei Samantha goedlachs. "Ik ben ook tweedejaars. Psychologie." ze zei het met een haast verontschuldigend glimlachje. Ik wilde net gaan vragen wat er precies grappig was toen Samantha haar mond alweer open trok. "Rechten en Geesteswetenschappen zitten toch in hetzelfde gebouw? Raar dat ik je nog nooit gezien heb!" Ik haalde met een gemaakte glimlach mijn schouders op. Alsof iemand als zij me op zou vallen. En ach, zelf volgde ik netjes al mijn colleges en had ik nooit problemen, dus voor een meisje als Samantha zou ik waarschijnlijk ook weinig opvallen. "Het is een groot gebouw." zei ik, in een poging om niet arrogant te klinken. "En wellicht komen onze collegetijden niet overeen." Samantha knikte beamend. Toen keek ze even om zich heen. "Mijn broer loopt hier ook ergens rond..." Ik trok onopvallend mijn neus op. Samantha kon er dan mee door, maar een broer van zo'n type kon nooit veel goeds zijn. Vast zo'n viezige, harige, ongemanierde hork. Vurig hoopte ik dat Samantha hem niet zou zien, want dat zou waarschijnlijk betekenen dat ik me aan hem voor moest stellen. Gelukkig voor mij leek Samantha haar broer niet te zien en wendde zich dus weer tot mij. Een beetje ongemakkelijk keek ik naar de grond. Ik wist niet meer zoveel te zeggen. Er groeide onkruid tussen de tegels waar het plein slordig mee belegd was. Samantha zweeg ook, en de stilte werd pijnlijk. Wanhopig op zoek naar een gespreksonderwerp schoot me ineens iets te binnen. "Hé, wil je mijn vakantiefoto's zien?" flapte ik er ineens uit. Ik kon mezelf wel in mijn gezicht slaan. Waar was ik mee bezig. Alleen omdat er dan iemand tegen me praatte hield nog niet in dat ze geïnteresseerd was in mijn duffe zomerkiekjes. Samantha echter trok wat verrast haar wenkbrauwen op, maar leek verder niet echt verbaasd. "Ja hoor." zei ze rustig, en gegeneerd haalde ik mijn Blackberry uit mijn tasje en begon ongeduldig op de toetsjes te drukken. Waar was ik in Godsnaam mee bezig?