zondag 23 oktober 2011

Arlynn

Na de pauze

De zaal waar de ceremonie werd gehouden stroomde langzaam aan weer vol. Ik was links naast het gangpad gaan zitten en ik zat redelijk vooraan. Vanaf hier kon ik alles goed gaan filmen. Ik was erg benieuwd naar de stunt die zo meteen plaats ging vinden. Het geroezemoes in de zaal werd steeds luider. Iedereen had zijn of haar vrienden weer terug gevonden. Ik keek de zaal rond. Er waren nog maar een paar plekjes vrij. Ik zag de jongen van het treintje met een afstandsbediening in zijn hand. Wat verderop zat de jongen die niet helemaal vrijwillig meedeed. Hij keek heel erg zenuwachtig. Ik grinnikte. Zijn hoofd was hilarisch. Een scherp gepiep van de microfoon ging door de zaal heen. Ik draaide terug en zette mijn camera aan. Nou ging het beginnen.

Ik weet dat het erg weinig is, maar dan kunnen jullie weer verder!

zaterdag 8 oktober 2011

Jeremy

Ik was nog maar een paar uur op school, en mijn hele leven was ineens drastisch veranderd. Ik zat opeens middenin een complot, en ik begreep eigenlijk helemaal niet hoe ik daarin verzeild was geraakt. Wat deed ik hier? Riley Mitchell hield nog steeds mijn pols vast, en ondertussen stonden we in de hal van het hoofdgebouw. Ik probeerde mijn hand los te trekken, maar het leek wel alsof haar hand van ijzer was. Er zat geen beweging in. "Goed. Jullie gaan de stroop en veren regelen, en dan ga ik met Jeremy bezig met de constructie." zei ze zachtjes tegen de andere jongens. Waarom had ik nou gereageerd toen ik het plan had gezien. Ik wilde hier helemaal niet aan mee doen, maar ik wist nu wel dat ik eigenlijk geen keuze had. Ik ging hier niet aan kunnen ontsnappen. De jongens knikten even en liepen samen een kant op. "En nou gaan wij touw zoeken en andere dingen die jij in je hoofd hebt. Kom mee, Jer." Ik vond het helemaal niks dat ze me 'Jer' noemde. Niemand noemde me zo, en ik had eigenlijk gehoopt dat, dat ook nooit zou gaan veranderen. "Ik weet niet of ik dit wel-"Begon ik dapper, maar Riley's stem kwam een stuk luider boven de mijne uit. "Oh kijk! Daar is een kunstachtig lokaal! Daar hebben ze vast touw!" Ik slikte even. Ik wilde dat ik haar nooit ontmoet had. Dat ik gewoon nog op het bankje had gezeten met mijn Odyssee. Maar ik moest me gedragen als Odysseus. Ik moest dapper zijn. Ik haalde diep adem terwijl Riley me het lokaal in leidde, dat niet eens op slot bleek te zijn. We liepen naar de voorraadkast en toen we daar waren liet ze me los. Misschien als ik snel was kon ik nu- "Hier. Hou vast." zei ze. Ze duwde een paar bollen wol in mijn handen. Ze glimlachte even en begon toen naar andere voorwerpen in de kast te graaien. Toen ze klaar was gooide ze alles in haar tas en pakte ze mijn pols weer vast. "Op naar de aula." zei ze vrolijk. Ik hield mijn mond maar en had de kans om te ontsnappen eigenlijk al opgegeven. Misschien moest ik maar gewoon mee werken, dan was het vast gauw weer over en kon ik verder met mijn leven. Ik moest sterk zijn. Dit was best leuk.. Toch?