Brandon

Verdomme Samantha ook. Als ze daar niet had gestaan en niks had gedaan. Maar ze probeerde ons alleen maar tegen te houden ik had het haar niet moeten vertellen. Mijn schuld dus. En daarbij stond het niet in de planning dat de directeur van het podium viel. 'Ga jullie spullen halen.' Ik sjokte het kantoortje uit en ging mijn spullen maar halen daar waar ze stonden te wachten op goh mij. Samantha snikte zachtjes terwijl ze naast me liep. Ik betwijfelde of het van het geschreeuw van net was. Misschien van de shock of wel van de straf. 'Sorry.' Ik keek naar haar maar ze scheen expres van me weg te kijken. Misschien hoorde ze me niet. 'Sam het spijt me.' Ze wierp me een boze blik toe en begon sneller te lopen en ging naast die tut lopen die de boel net helemaal bij elkaar had geprotesteerd. Ze keek me aan over haar schouder. 'Bedankt.' zei ze snibbig. 'Oh nee nou wordt ie mooi nou is het mijn schuld?' riep ik naar haar. 'Ja als jij je grote mond tegen me had gehouden. Je had moeten weten dat ik daar nooit mee zou instemmen. Moet je kijken wat je nou hebt gedaan.' 'als jij niet zo nodig de boel wilde tegen houden had je hier niet gelopen!' Ze stak haar tong naar me uit. Toen we bij dat huisje waren dat ver achteraan op het terrein stond rook het er muffig en wat wel niet nog meer. Was dat schimmel? Nee vast niet ik was aan het overdrijven, in ieder geval het zag er niet uit. Ashleigh pakte het eerste het beste bed dat er nog wat goed uit zag en ging op het onderste bed zitten. Als een mak schaapje liep Samantha achter haar aan om die erboven te claimen. 'Oh en wij dan?' vroeg ik haar pissig. 'Jullie kiezen die vieze maar.' sprak Ashleigh met haar rug naar ons toe alsof het haar niks kon schelen. Samantha knikte. 'Jullie zijn toch schuldig, mag je wel wat extra gestraft worden.' 'Ik niet!' riep weer dat andere meisje dat net ook liep te protesteren. 'Dan had je maar eerder naar voren moeten lopen.' weer Ashleigh. En ik had nog aardig tegen Samantha gedaan trouwens. En ik was het niet die Ashleigh erbij had getrokken. Geweldig. Opeens schoten de anderen naar voren opzoek naar nog een bed dat er beter uit zag. Kon ik beter ook maar snel gaan doen. Weer ruzie. Gezeur. Het bed dat over bleef moest wel slecht zijn maar ik had er dan ook helemaal geen zin in om wat anders te zoeken en bleef daar maar bij staan. 'Ik slaap echt niet boven.' hoorde ik Riley. 'Nou ik ook niet.' Jeremy. 'Okay kappen nou! Jeremy slaap hier maar onder, ik slaap wel boven.' zei ik. 'En als jullie zo galant kunnen zijn door boven te slapen en Riley en euh..' 'Arlynn.' 'Arlynn ja onder te laten slapen zijn we daar ook van af.' Jemig gezeur. Ze keken me verbaast aan omdat ik vast nu opeens tegen ze in ging. 'Nou zo moeilijk is het toch niet? Galant? Moet ik het spellen.' 'Kun je niet.' Samantha..aardig hoor. Ik keek haar kant op maar weer keek ze van me weg. Ja ik had de boodschap begrepen. Mijn schuld. 'Ach laat maar. Vecht het maar uit.' Opeens bleef ik als bevroren stil staan. Oh nee. Nee nee nee! Mijn aanvoerdersschap! Verloren! Verprutst! Hoe kon ik naar de try-outs gaan. Ik moest iets doen. Nog iets regelen. Nu of nooit? Wat moest ik doen? Ik moest en zou aanvoerder blijven van het basketbal team!