Liam

Na de eerste helft van de openingsceremonie kroop de tijd voorbij. Ik kon niet wachten om mijn briljante plan uit te voeren. Al moest ik eerst nog uit zien te dokteren hoe. Ik kon het zeker niet alleen. Nadat eindelijk het signaal dat het einde van de eerste helft aanduidde was gekomen stoof ik de Grote Zaal uit en zocht een rustig plekje op de binnenplaats. Op de oude tafeltennistafel rolde ik het stuk papier uit waarop ik het allemaal had uitgedacht. Als alles goed ging zou, tijdens de tweede helft van de openingsceremonie, de directeur van de universiteit, Meneer Jameson tijdens zijn jaarlijkse speech om de eerstejaars te verwelkomen eerst een emmer stroop over zich heen krijgen, gevolgd door een flinke lading donzige veertjes. Ik lachte al in mezelf bij het vooruitzicht. Ik was erg voor originaliteit, maar de klassieke pek-en-veren streek zou nooit oud worden. Maar omdat pek wel erg lastig uit je kleding te krijgen was, en ik liever niet wilde opdraaien voor een vergoeding van Jameson's dure maatpak, had ik besloten het bij stroop te laten, dat plakte net zo goed.

Ik stond peinzend over het vel papier gebogen toen een slanke hand met lange vingers het onder mijn neus vandaan trok. "Wat heb je daar?" klonk een meisjesstem. Toen ik me omdraaide was het eerst wat me opviel een T-shirt met een spugende lama. "Lama loves you." las ik lachend voor. "Inderdaad." zei de stem, terwijl het meisje het papier liet zakken zodat ik haar gezicht kon zien. Een sproeterig gezicht met ondeugend kijkende groene ogen, omlijst met een glanzende bos steil donkerblond haar. "Riley Mitchell." mompelde ik met een brede grijns, plotseling beseffend dat zij waarschijnlijk de perfecte compagnon voor mijn zware missie zou zijn. Er was geen ziel op de campus die nog nooit van Riley Mitchell had gehoord, en iedereen wist dat het eigenzinnige meisje altijd wel in was voor een geintje. Riley keek me afwachtend aan. "Dat ben ik, ja." zei ze toen het still bleef. "En wat is dit?" Ze zwaaide het papier voor mijn gezicht heen en weer. Ik zette een stap in haar richting en trok het blad voorzichtig uit haar handen. "Dit..." zei ik gewichtig, "Dit is mijn missie. Een missie waar jij me bij gaat helpen." Riley keek me even verrast aan, en liet vervolgens opnieuw haar blik over de tekst glijden van het blad dat ik nog steeds voor haar gezicht omhoog hield. Langzaam vormde zich een brede glimlach om haar lippen. Toen begon ze enthousiast te giechelen. "En hoe gaan we dat doen?" Ik zweeg even en wreef langs de achterkant van mijn nek. "Ehm... Tsja... Dat weet ik nog niet precies. Ik ben niet zo'n natuurkundig genie." Riley knikte nadenkend. Toen werden haar ogen groot, en je kon bijna een lampje boven haar hoofd zien verschijnen. "Ik heb net iemand ontmoet die ons misschien kan helpen!" riep ze toen. "Hij zat op een bankje iets ingewikkeld te lezen." Ze knikte nog even, alsof ze wilde bevestigen dat echt gebeurd was. "Weet je ook zijn naam?" vroeg ik geïnteresseerd. Riley dacht even na. "Voorin het boek stond met pen een naam geschreven." zei ze toen. "Jeremy Craft..." Ik sloeg enthousiast met mijn vuist in mijn hand. Jeremy Craft was een genie. Ik kende hem niet persoonlijk, maar ik had gehoord dat hij één van de meest intelligente studenten op de hele campus was. Alle professoren aanbaden hem en er gingen geruchten dat hij de Griekse Oddyssee kon lezen zonder vertaling, en dat hij een IQ had van 250, al betwijfelde ik of dat überhaupt bestond. Hij zou zonder twijfel een smetteloze constructie voor onze Jameson-val kunnen ontwerpen! Meteen vond ik mijn glimlach terug. Ik wist wel dat het een goed idee was om Riley erbij te betrekken.