Riley

Ik werd helemaal enthousiast van het idee dat we over een paar uren een met veren en stroop bedekte Jameson zouden zien. 'Oké. Laten we hem zoeken.' zei ik met een glimlachje en wilde al weglopen. Opeens hoorde ik de stem van iemand anders. 'Hé. Wat zijn jullie van plan? Can I join?' Ik draaide me weer om. Ik keek even naar Liam. 'Oh ja hoor. We kunnen nog wel wat mensen gebruiken.' zei hij met een grijns en ik glimlachte eventjes. Ik liep weer verder, maar draaide me toen weer om. 'Hoe heten jullie eigenlijk?' vroeg ik toen. Die gedachte was nog niet bij me opgekomen. Ik had hun gezichten hier wel eens eerder gezien, maar ik was echt een ramp met namen. 'Liam Cooper.' zei de jongen, die dus kennelijk Liam Cooper heette. De ander heette Brandon Evans. 'Nou, Liam Cooper en Brandon Evans. Laten we Jeremy Craft dan maar gaan zoeken.' zei ik vrolijk en ik pakte Liam bij zijn pols vast, hij stond namelijk het dichtste bij, en trok hem mee. Brandon hobbelde een beetje achter ons aan. 'Wie zoeken we precies?' vroeg hij. 'Jeremy Craft. De slimste studienerd van de universiteit.' zei Liam, terwijl ik om me heen keek. We liepen een paar rondjes over het plein, maar konden de jongen van vanochtend niet vinden. 'Misschien zit hij wel nog steeds bij de fontein.' mompelde ik, en ik bleek gelijk te hebben. Hij zat inderdaad precies op hetzelfde bankje als dat hij vanochtend gezeten had. Ik pakte het papier weer uit Liam's handen en liep weer naar het bankje en ging naast het Jeremy persoon zitten. Ik zag hem weer verstijven, net als dat hij vanochtend had gedaan maar ik gaf hem geen tijd om weg te lopen. Ik duwde het papier boven op het boek waar ik nog net van kon zien dat er de 'Odyssee' op stond. 'Zeg. Hoe zou jij dit aanpakken?' zei ik nonchalant. Ik keek even verwachtingsvol naar Liam en Brandon en toen naar Jeremy. Mijn plan had gewerkt. Jeremy's hersenen reageerden voordat zijn verstand dat deed. 'Je zou een complex stelsel van touwtjes kunnen gebruiken om de emmer om te laten kiepen en de veren te laten vallen. Natuurlijk moet de kettingreactie worden begonnen door iets. Dat zou een rijdend voorwerp op afstandsbediening kunnen zijn. Dan zou het moeten werken.' zei hij. Ik glunderde. Kennelijk besefte Jeremy net wat hij had gedaan want hij begon een beetje te stamelen maar ik had hem al overeind getrokken. Hij klampte het boek tegen zich aan. Ik gaf het papier weer terug aan Liam en nu was Jeremy degene die ik meetrok. 'Oké. Jij gaat ons ook helpen. Dat vind je toch niet erg hè?' Jeremy gaf geen reactie, maar zwijgen is toestemmen dus ik ging er maar akkoord mee. 'Dat is perfect.' siste Liam opeens. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek in de richting waarin hij keek. Er zat een jongen onder een boom met een afstandsbediening in zijn hand. Hij bestuurde een treintje dat over de stenen reed. 'Dat is echt geweldig!' zei ik helemaal blij. Jeremy probeerde ondertussen weg te lopen, maar ik pakte hem weer bij de kraag van zijn jas en trok hem terug. 'Blijf. Braaf.' zei ik liefjes.