Na het ochtend gedeelte van de openingsceremonie was ik naar buiten gegaan. Op het schoolterrein was ik onder een boom gaan zitten, had ik mijn tas gepakt en daar mijn nieuwe modeltrein uit gehaald. Althans, de locomotief. Ik had een nieuwe van het merk Roco, maar zijn dieselmotor was stuk gegaan. Natuurlijk had ik wel een stuk of vijf nieuwe motors klaar liggen. Ik had besloten, een daarvan, er nu in te monteren. Ik haalde een stuk krant uit mijn tas om daar alle schroeven en spulletjes op neer te leggen. Stel je eens voor dat ik wat kwijt zou raken! Voorzichtig en gestructureerd ging ik te werk. Het duurde niet zo heel erg lang voor ik hem open had en de motor verving. Het duurde wel wat langer om hem weer dicht te krijgen. Ondertussen was er een groepje mensen bij me in de buurt gekomen die nogal geheimzinnig aan het praten waren. Ik keek er af en toe vanuit mijn ooghoeken naar. Ze leken mij in eerste instantie niet eens op te merken. Argeloos haalde ik mijn schouders op en ging ik verder. Na wat wrikken en wringen zat mijn treintje weer dicht. Ik wreef over de zijkant, waar zijn naam op gekalligrafeerd stond. 'Arnold' was zijn naam. Ik haalde de afstandbediening uit mijn tas en liet hem een stukje rijden, om te checken of zijn motor het nu wel deed. Al takjes en steentjes ontwijkend reed ik hem naar het betegelde pad. Dan liep hij minder beschadigingen op. Ik liet hem tussen de benen van mensen doorrijden, om bankjes heen, om de groep mensen heen en hij kwam weer terug. Hij werkte weer perfect. Dat had ik goed gedaan, al zeg ik zelf. Modeltreintjes waren een stuk makkelijker dan raketten.
Het is niet lang ofzo, maar jullie kunnen weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten