Samantha

Ik ging maar weer op mijn bed zitten met een zucht. Het was inderdaad best wel saai zo. Ik bedoel maar ik kende alleen Brandon en die was er vandoor. Het was vast interessant geweest om dat interview iets te doen met Arlynn, wie weet kon ze me wat over haarzelf vertellen en dan kon ik haar vertellen over mij. Alhoewel, ik deed tegenwoordig niet meer echt veel aan sporten. Nu ik er nog beter over na ging denken snapte ik mezelf niet. Al die tijd in welk dorp of stadje dan ook had ik aan dansen gedaan op een of andere dans school, dus waarom was ik er nu mee gestopt? Ja ik liep hard in de zomervakantie maar dat was eigenlijk alleen om mijn conditie een beetje op te bouwen. Was ik maar zo loyaal aan sport als Brandon aan zijn basketbal. Ik hoopte maar voor hem dat hij nog aanvoerder mocht blijven, of in ieder geval mee mocht doen aan de sport. Ik pakte uiteindelijk maar een boek uit mijn koffer omdat ik niet wist wat ik in hemelsnaam tegen Ashleigh, Hunter of Arlynn moest zeggen. Ik hoopte dat Arlynn straks nog een interview met me wilde doen, nogmaals in de hoop om haar beter te leren kennen. Het zag er misschien heel nerdie of stom uit maar ik ging mijn nieuwe boek voor dit schooljaar lezen, al kon ik me er niet op concentreren omdat ik nog steeds wachtte op Brandon. Immers wist ik net zo goed als hem dat ik niet boos kon blijven tot mijn spijt af en toe. Gelukkig kwam hij niet veel later terug en zijn grijns op zijn gezicht zei me genoeg. Ik sloeg het boek dicht en legde die op mijn bed en stond op en liep hem tegemoet. Het rare was toch dat hij zo vrolijk was dat hij me optilde en een rondje draaide. Ik wist dat ik licht en klein was maar hij kon ook overdrijven. 'Ik neem aan dat je nog aanvoerder bent.' zei ik dan ook maar toen hij me eindelijk weer op de grond had gezet. 'Zeker weten. Collins ging er tegen in maar mijn hele team viel bij. Man wat voelt het goed om mijn team te zeggen.' Fijn, eigenlijk was dat sarcastisch. Nu hij straks bijna elke dag ging trainen voor Basketbal zat ik hier in dit vieze muffige huisje en hij was weg. Ik kon hem moeilijk iedere keer gaan stalken. 'Je bent nog aanvoerder?' vroeg Arlynn ondanks dat ik ervan uit ging dat ze het wel door had. 'Ja, bedankt Arlynn ik was zelf niet op het idee gekomen.' Het gaf me een steek van jaloezie, zonder enige goede reden, waarom bedankte hij Arlynn nou. Zo'n geweldig idee was het nou ook weer niet. Waarom deed ik nu in een keer zo over Arlynn?