Liam

Met een kartonnetje vol dampende bekers koffie liepen we terug richting ons blokhutje. "Dat duurde lang." mompelde ik, terwijl ik over mijn schouder keek naar de enorme rij waar we niet zo heel lang geleden nog in hadden gestaan. Riley haalde haar schouders op. "Het is het begin van het schooljaar, iedereen heeft de Starbucks gemist." Ik bestudeerde de verschillende bekers in de kartonnen houder. "Welke is nou van mij?" Ik bleef even staan zodat Riley me in kon halen. Ze boog zich over de bekers en snufelde aan een paar deksels. "Deze." ze wees naar een transparante plastic beker met een schuimige witte substantie erin." Ik pakte een rietje en trok met mijn tanden het papier ervanaf. Met het rietje tussen mijn tanden stak ik hem door de opening in het ronde deksel en nam een slok. Riley keek me vol verwachting aan. De smaken van witte chocolade, mokka en pepermunt smolten samen op mijn tong en mixten verrassend goed. "Hmm!" deed ik op verraste toon, met het rietje nog steeds tussen mijn lippen. Een overenthousiaste grijns verscheen op Riley's gezicht en ze klapte een paar keer in haar handen. "Goed geraden!" zei ik, nadat ik zoveel van het ijskoude spul achter elkaar naar binnen had gezogen dat er een fikse pijnscheut door mijn hoofd heen ging. "Hoe wist je dat ik dit lekker zou vinden?" Riley trok één schouder op. "Ik heb er nog nooit naastgezeten." zei ze triomfantelijk. Met een zwierig gebaar trok ze haar eigen beker uit het karton. Een kartonnen beker met een plat deksel. "Wat heb jij dan?" vroeg ik nieuwsgierig. "White Chocolate Mocha." zei Riley. "Hetzelfde als wat jij hebt, maar dan warm en... zonder pepermunt." Ze nam een slok en sloot tevreden haar ogen. "Hmmmm." Ik schoot in de lach. "Mag ik eens proeven?" Riley opende haar ogen en trok de beker tegen zich aan alsof het een pasgeboren baby was. "Ben je nou helemaal gek geworden? Natuurlijk niet." Ik keek naar mijn eigen beker. "Oké." zei ik quasi-beteuterd, en ik nam nog een slokje van mijn eigen koffie. Na een paar seconden verscheen de kartonnen beker toch in mijn gezichtsveld. "Hier." grinnikte Riley. "Wel voorzichtig. Het is heet." grijnzend nam ik de beker aan en zette hem aan mijn lippen. De hete vloeistof voelde raar op mijn tong, die nog half verdoofd was door het ijs. "En?" vroeg Riley toen ik de beker weer liet zakken. Ik likte nadenkend over mijn lippen. "Niet goed geproefd. Nog een keer." Ik zette de beter op nieuw aan mijn mond en nam een tweede slok. "Hé, niet alles opdrinken!" riep Riley verontwaardigd. Grinnikend gaf ik haar de koffiebeker terug. Ze schudde even met de beker, alsof ze voelde hoeveel er nog inzat, en knikte toen opgelucht. "En?" vroeg ze opnieuw. Ik grijnsde. "Heeeeeeerlijk." zei ik terwijl ik theatraal langs mijn lippen likte. Riley schoot in de lach en zette een stap naar me toe, waarna ze zich over mijn koffiebeker boog. "Weet je nog niet hoe die van mij smaakt?" vroeg ik, terwijl Riley een lange teug van mijn koffie nam. "Wawel." mompelde ze, met het rietje nog steeds in haar mond. Ik vroeg me net af of brainfreeze niet erger zou zijn als je net iets warms had gedronken toen Riley overeind kwam en met een pijnlijk gezicht naar haar voorhoofd greep. "Au." zei ze met een pruillipje. haar hoofd liep rood aan. Ik schoot in de lach en na een paar seconden begon Riley ook te lachen. "Lach me niet uit!" riep ze, lachend, en ik moest alleen nog maar harder lachen. Na een tijdje hield Riley haar eigen, warme koffiebeker tegen haar voorhoofd en keek voor zich uit, in de richting van ons blokhutje. "Laten we maar gaan." zei ze, haar ogen nog betraand van het lachen en de brainfreeze. "Anders wordt de andere koffie allemaal koud."