Arlynn

Met een glimlach keek ik hoe Jeremy enthousiast wegrende. Hij was de hele tijd zo stil en serieus geweest, die opwekking kwam als een totale omslag. Ik groef in mijn tas en zocht mijn camera, godzijdank was die niet afgenomen. Ik was alleen nog maar met Samantha in het huisje. Ik richtte mijn camera op haar. "Zou je het erg vinden als ik je wat dingen vroeg over beweging en sport?" vroeg ik. "He? Nee, ga je gang" zei Samantha met een glimlach. Ik zette mijn camera aan. "Er beoefenen erg veel mensen een sport. Doe jij zelf ook aan sport?" Samantha trok haar mond open om te antwoorden toen er drie piepjes uit mijn camera kwamen. Accu leeg. Ik rolde met mijn ogen. "Ik moet eerst de accu opladen, sorry!" Ik tuitte mijn lippen uit ongenoegen. Ik haalde mijn tas onder het bed uit. Dit deed ik wat onhandig wat me een steek in mijn rug opleverde. Tranen van pijn schoten in mijn ogen. Ik snoof even en ritste mijn tas open. Na wat gegrabbel tussen mijn spullen had ik de accuoplader van mijn camera gevonden. Nu nog een stopcontact. Mijn ogen flitste door het kleine hutje. Er was bij de deur een stopcontact. Deze keer voorzichtiger, stond ik op en liep ik langzaam met de stekker in mijn hand naar de deur. Ik duwde de stekker in het stopcontact op het moment dat de deur open ging en Hunter en Ashleigh binnen kwamen lopen. Ik begroette ze met een glimlach. Hunter klauterde zijn bed op en ging in kleermakerszit zitten. Hij keek vredig het huisje door. Ashleigh ging met een opgeheven hoofd op haar bed zitten. "Hopelijk komen die twee snel terug met de koffie, ik heb dorst" zei Hunter met zijn zware stem. Daarna werd het stil. Ik ging ook maar weer op mijn bed zitten. Het was hier best saai als niemand wat zei. Maar we hadden niet echt iets om over te praten denk ik. We waren allemaal vreemdelingen voor elkaar. Ik keek naar hoe Hunter een modeltreintje uit zijn tas haalde. Hij ging heel geconcentreerd aan de slag met een schroevendraaier en een doosje onderdelen. Het was alsof hij alles om zich heen buitensloot en alleen het treintje nog maar belangrijk was. Ineens schoten zijn ogen omhoog en betrapte hij me tijdens het staren. Met een lichte blos keek ik weg.