Brandon

Ondanks dat ik naar Samantha staarde gingen er van allerlei gedachten rond in mijn hoofd. Ik had uiteindelijk niet eens door dat hoe heette hij ook alweer.. Hunter? weg was gegaan. 'Wat staar je me aan?' Ik schrok op uit mijn gedachten toen Samantha haar grijze ogen vlak voor de mijne verschenen. 'Hé?' 'Ik zei-' 'Ja ik weet wat je zei.' kapte ik haar af, ik was gewoon wat overrompeld door wat ze zei. Ze glimlachte naar me wat me toch nog verbaasde. Alhoewel. Ik wist dat ze boos op me was of nou ja ze probeerde het maar ze kon nooit lang boos op me blijven. Dat had ze altijd al geprobeerd. "Ik praat niet meer tegen je!" Ik kon het haar nog horen zeggen terwijl ze minstens een kwartier later aan me vroeg of ik een spel met haar wilde doen of haar wilde helpen met Engels of wat dan nog wel niet. Ik grinnikte even. 'Wat lach je nou?' Ze klonk alweer licht geprikkeld, en ik wist dat ze dat deed omdat ze zelf door had dat ze weer tegen me praatte. 'Nou?' 'Ik lachte omdat ik aan ons vroeger dacht en ik dacht daarvoor aan Basketbal.' Ze ging recht op staan en ik keek even naar Jeremy en Arlyn. Arlyn leek ons wat onopvallend af te luisteren, maar hoe kon je ons gesprek missen. 'Wat is er mee?' Ik keek maar weer naar Samanta. 'Ze hadden me benoemd als aanvoerder, deze zomer maar met deze straf, ben ik vast geen aanvoerder meer.' Samanta fronste haar voorhoofd precies op de manier als ik ook altijd deed, wat opzich niet gek was. Ik keek naar Arlyn en ontmoette haar ogen. 'Misschien moet je steun van de anderen vragen en naar Collins gaan.' Collins, die man mocht me echt niet. Daarbij hij had Samantha vast gehouden zo hard dat ik me af vroeg of ze nu een blauwe plek kreeg. 'Hij kan je niet weigeren als je team je nog als aanvoerder wil.' Maar natuurlijk Arlyn had gelijk! 'Bedankt Arlyn, ik ga het meteen regelen!' Ik sprong al op klaar om te gaan. 'En je koffie dan?' 'Riley en Liam zijn toch nog niet terug, dus voor zij terug ben ik ook wel terug.' 'Je bent wel zeker van jezelf he!' 'Altijd hoe denk je dat ik het anders red als aanvoerder.' En ik moest gewoon gaan. Ik moest Kyle en Alec vinden en alle anderen om hun te laten helpen. Ik moest opschieten! Ik had een idee waar de meesten konden zitten, het waren geen personen om in hun kamer te hangen maar meer met zijn alleen of in de gymzaal te zijn of in de kantine. Dus ik maakte mijn weg die kant op. Rennen. Zo hard als ik kon. 'Kyle! Alec!' Ik zag ze zitten, kantine was toch de beste optie geweest want ik zag de anderen zo ook staan. 'Ik heb jullie hulp nodig.' Ik vertelde ze het plan dat ik dankzij Arlyn had bedacht. Natuurlijk wilde ze helpen en ik zocht de anderen om vervolgens met toch weinig moed in mijn schoenen door te gaan naar Collins. Ik hoorde hem al: Je hebt wel lef he, of iets in die trant. Ja ik had lef. Basketbal was mijn leven hier op school en ik wilde aanvoerder blijven.