Hunter

Het werd doodstil nadat Riley en Liam waren vertrokken. Arlynn zag een beetje bleek. Ze deed een poging haar knieën op te trekken, maar haar gezicht vertrok pijnlijk en ze gaf het op. Samantha stond nog te kijken naar de verzameling bekertjes van Riley. Brandon keek naar zijn zus, ik nam aan dat ze familie waren, ik kon me niet herinneren of er iets over was gezegd, maar ze hadden wel wat weg van elkaar. Het was niet veel, maar ik kon het zien. Ik zuchtte even. "Ik zal eens kijken waar mevrouw met de lange achternaam naartoe is gegaan." zei ik en ik sprong uit mijn bed. Als een volleerd turner landde ik recht op mijn voeten en viel ik niet uit balans. Goed geoefend. Mijn tweelingzus Allison en ik hadden vroeger ook een stapelbed gehad. We stapelde altijd allemaal kussens en dekens op elkaar en vervolgens namen we een duik vanaf het bovenste bed. Een keer was Allison heel verkeerd terecht gekomen en had ze haar pols gebroken. Ze had gekrijst als een klein roze speenvarken. "Je gaat haar toch niet echt achterna he? Ze leek erg boos." zei Brandon. Ik haalde mijn schouders op. "Ik ben een man van love and peace" en ik stak twee vingers als een peace teken op. "Tot zo!" Ik slofte het hutje uit. Waar zou ze naartoe zijn gegaan? Ik dwaalde wat in de rondte. Na een tijdje zag ik Ashleigh op een steen zitten. Ze had haar rug naar mij gekeerd. "Boe" zei ik droog. Ik zag haar schouders schokken van de schrik. Ik stak mijn handen in de zakken van mijn vaalbruine colbert jasje (niet zo'n strak en net ding, deze was overduidelijk al heel wat keren gedragen) en ging op de grond naast haar zitten. Ik zei niets. Na een tijdje verbrak ik de stilte. "Riley en Liam zijn koffie halen. Kom je terug naar binnen, met een beetje geluk halen ze ook iets voor jou." zei ik rustig. "Ik peins er niet over om terug te gaan." Antwoordde Ashleigh snibbig. "Als je je nu even over dit hele gedoe heen zet, kunnen we het heel leuk maken met zijn alle." zei ik. Ashleigh was stil. Ik ging overeind staan en stak mijn hand uit. "Kom je mee?" Ik zette een charmante glimlach op. Over het algemeen was ik redelijk goed in het meekrijgen van mensen. Als ik zo naar Ashleigh keek, leek het me deze keer ook weer te lukken. Ashleigh keek even twijfelend van mijn hand naar mijn hoofd en weer naar mijn hand. Uiteindelijk stond ze op en nam ze mijn hand niet aan. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. In stilte liepen we terug naar het hutje.