Liam

Stuiterend van opwinding zat ik op mijn klapstoeltje te wachten tot de ceremonie begon. Riley zat naast me en was al net zo hyper als ik. Op de andere stoel naast haar zat Jeremy voor zich uit te staren alsof hij een moord had gepleegd. Riley fluisterde hem af en toe wat geruststellende woordjes toe. Aan mijn linkerkant zat Hunter onderuitgezakt op zijn stoel met een afstandsbediening. We hadden de afgelopen paar uur allemaal fanatiek zitten knutselen om ons meesterplan in werking te zetten. Overal achter de coulissen waren nu touwtjes gespannen. Aan één van de touwtjes hing een grote emmer vol stroop, en ernaast een plastic bak vol veren. Zelf begreep ik al helemaal niks meer van de ingewikkelde constructie, maar als ik Jeremy moest geloven hoefde maar één touwtje te knappen, en de emmer zou omkieperen, en de bak met veren een seconde later. Dus hadden we het draadje dat ongeveer vijf centimeter boven de grond was gespannen zo verzwakt dat een aanrijding van Hunter's treintje de genadeklap zou zijn. Tot mijn groot genoegen zag ik een paar rijen verderop een meisje met een camera zitten. Geweldig! Onze stunt zou nog vereeuwigd worden ook! Ik keek verder om me heen. De zaal was inmiddels zo goed als vol. Ik stoote Riley aan. "Hoe lang nog?" Riley trok haar mobieltje uit haar broekzak en keek op het schermpje. "5 minuutjes voordat de ceremonie begint." zei ze met een brede grijns. Ik knikte even. "Wanneer zullen we toeslaan?" Ik keek vragend naar Hunter. Hij haalde zijn schouders op. "Geef maar een gil en ik druk op de knop." Riley keek me schattend aan. "Niet gelijk aan het begin..." zei ze langzaam. "Hij moet middenin een zin zijn." Ik knikte goedkeurend. "Misschien wanneer hij over de regels begint... Ken je de speech nog van vorig jaar?" Als ik me niet vergiste zat Riley een jaar later dan ik, dus had ze de speech nog maar één keer meegemaakt. Maar blijkbaar had ze een goed geheugen, want ze knikte een paar keer. "Flarden." zei ze peinzend. "Eerst had hij het over hoe geweldig deze school wel niet was, en op een gegeven moment zei hij iets als... 'Maar ik moet jullie teleurstellen. Het gaat hier niet allemaal over rozengeur en-'" "One-night-stands!" viel ik bij. Riley klapte enthousiast in haar handen. "Dat vond ik zo raar!" lachte ze. "Welk schoolhoofd zegt nou zoiets?" Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee, maar hij zegt het ieder jaar. Dus denk jij wat ik denk?" Riley knikte heftig. "Jazeker. Great minds think alike." Ik grijnsde en wendde me tot Hunter. Die had het hele gesprek gevolgd en knikte nu met een vage glimlach om zijn lippen. "Dat lijkt me wel een goed moment." zei hij droogjes. Op dat moment ging het zaallicht uit en de spots op het podium aan. Onder ongeïnteresseerd applaus schrijdde het schoolhoofd het podium op. Hij stak beide handen op om het publiek tot stilte te manen. Jameson was een lange statige man met keurig gekamd donker haar, zoals altijd gehuld in een driedelig pak. Even schraapte hij zijn keel, voordat hij zijn speech begon op exact dezelfde manier als de twee voorgaande jaren. "Welkom, studenten. Het doet me deugd om jullie hier allemaal te zien zitten. Gezond en uitgerust, en klaar voor een nieuw studiejaar. De eerstejaars heet ik welkom. Het is mij een eer om jullie hier te mogen ontvangen, en ik hoop van harte dat we al jullie verwachtingen waar kunnen maken. Tegen oude vrienden zeg ik welkom terug, en ik vraag van jullie een gunst. Namelijk je te ontfermen over hen die hier voor het eerst zijn." Riley zat met open mond te luisteren. "Niet te geloven." fluisterde ze. "Hij zegt gewoon exact hetzelfde als vorig jaar!"

Minuten kropen voorbij. De zalvende stem van Jameson galmde door de zaal, en de meeste aandacht was hij al verloren. Maar Riley en ik letten beter op dan we ooit hadden gedaan. Het meeste wat hij zei ging langs ons heen, maar beiden hielden we onze woorden gespitst, wachtend op die ene zin. En na wat een eeuwigheid leek te duren kwam die dichterbij. Jameson was eindelijk uitgepraat over de vele kwaliteiten van onze universiteit, en nam nu een slok water uit het glas dat op zijn lessenaar stond. Meestal begon hij na die slok over de regels. En ja hoor. Ik keek opzij en zag dat Riley haar lippen meebewoog met de woorden van de directeur. "Maar ik moet jullie teleurstellen..." Mijn hart bonkte in mijn keel. Riley leek mijn blik te vangen en even keken we elkaar ademloos aan, wachtend op dat ene woordje. "...One-night-stands." "Nu!" sisten Riley en ik in koor, en Hunter drukte een paar knopjes in op de afstandsbediening. Een paar seconden hield ik mijn adem in, maar er gebeurde niks. Ik keek verbaasd naar Hunter, maar ook die leek het niet te begrijpen. Toen pas drong het tot me door dat Jameson gestopt was met praten. Hij keek nu met opgetrokken wenkbrauwen opzij, naar iets in de coulissen dat wij niet konden zien. Even voelde ik een onaangename druk op mijn borstkas. Had hij het treintje gezien? "Wat doet u hier, juffrouw Samantha?" klonk de stem van Jameson door de zaal. Er klonk een zacht geroezemoes. Iedereen vroeg zich af wat er gaande was. Er kwam geen antwoord tot Jameson zijn vraag herhaalde. Riley en ik wisselden een gespannen blik. Zodra we weer naar het podium keken klonk er een doffe klap, gevolgd door een gesmoorde schreeuw, en als in slow motion kwam de plakkerige bruine substantie naar beneden. Jameson wankelde op zijn plaats terwijl de veertjes om hem heen dwarrelde en bleven plakken in de stroop. De zaal werd hysterisch. Sommige mensen schreeuwden of snakten naar adem, maar de meesten lagen dubbel van het lachen. "YES!" siste Riley, en ook Hunter grijnsde voldaan. Een warm gevoel trok door me heen. Het was ons gelukt! Maar ik juichte te vroeg. Jameson leek nog niet helemaal begrepen te hebben wat er gebeurd was. Trillend van woede keek hij de zaal in. "Dit... Dit is absoluut onacceptabel!" bulderde hij. Hij probeerde de veertjes van zich af te schudden maar gleed daarbij uit in de enorme plas stroop waar hij instond. Met open mond keek ik toe hoe hij in een soort vreemde achterwaartse koprol van het podium afviel. Hij maakte een val van zo'n anderhalve meter en kwam toen met een pijnlijke schreeuw op de harde vloer terecht. Plotseling was het doodstil in de zaal. Shit... Dit was niet de bedoeling.